Р. Акүтагава "Харанхуйд асуух хийгээд хариулах" II

Хоёр

Дуу:　Чи гайхамшигтай эр зоригтой.
Би:　Үгүй, надад зүрх зориг байхгүй. Хэрэв зоригтойсон бол арслангийн ам руу үсэрч орохгүй, арслан намайг тасар татан идэхийг хүлээх байсан.
Дуу:　Гэвч чиний хийсэн болгон хүнлэг шинжтэй
Би:　Хамгийн хүнлэг зүйлс дандаа бас адгууслаг шинжтэй байдаг.
Дуу:　Чи муу юм хийгээгүй. Чи орчин үеийн нийгмийн тогтолцооны хар гайгаар зовон шаналж буй.
Би:　Нийгмийн тогтолцоо өөрчлөгдсөн ч миний үйлдэл хэн нэгнийг зовлонд унагах нь гарцаагүй.
Дуу:　Гэвч чи амиа хорлоогүй. Ямар ч байсан чамд хүч чадал байна.
Би:　Би хэд хэдэн удаа амиа хорлохыг оролдсон. Тэр бүү хэл байгалийн жам ёсоор мэт үхэхийн тулд нэг өдөрт 14 ялаа хүртэл идэж үзсэн. Ялааг жижиглээд залгих бол юу ч биш. Харин зажлах нь ой гутмаар шүү.
Дуу:　Гэхдээ чи агуу хүн болно.
Би:　Би агуу хүн болохыг үл хүснэ. Миний хүсэх ганц зүйл бол амар амгалан. Вагнерийн захиаг уншаад үз. Хайртай эхнэр, хоёр гурван хүүхэдтэйгээ амгалан аж төрөх хэмжээний мөнгө байвал агуу урлаг бүтээхгүй ч сэтгэл хангалуун амьдрах байсан гэж бичсэн байна лээ. Өөрийн гэсэн ааг омог ихтэй Вагнер хүртэл ийм л байна шүү дээ.
Дуу:　Чи машид зовж байна. Чи хүний мөсөө гээчихсэн амьтан биш.
Би:　Надад хүний мөс байхгүй. Надад зөвхөн мэдрэл, нерв байна.
Дуу:　Чиний гэр бүлийн амьдрал аз жаргалгүй байсан.
Би:　Гэвч эхнэр маань надад үргэлж үнэнч байсан.
Дуу:　Чиний эмгэнэл бусдад байхгүй хүчтэй ухамсрыг илтгэнэ.
Би:　Худлаа. Миний хошин шог бусдын дайны амьдралын мэдлэг надад байхгүйг л илтгэнэ.
Дуу:　Гэхдээ л чи шударга. Бүх явдал ил болохоос өмнө чи хайртай бүсгүйнхээ нөхөрт бүгдийг хэлж илчилсэн.
Би:　Тэр ч гэсэн худал. Илчлэхгүй байх хүч тэнхээ дуусах хүртэл би юу ч илчлээгүй.
Дуу:　Чи яруу найрагч, урлагийн хүн. Тиймээс юу ч хийсэн өршөөгдөх ёстой.
Би:　Би яруу найрагч, урлагийн хүн мөн. Гэвч би бас нийгмийн нэг гишүүн. Өөрийн загалмайгаа үүрнэ гэдэг гайхаад байх зүйл биш. Харин ч хэтэрхий хөнгөдөж байна.
Дуу:　Чи өөрийнхөө “би”-г умартаж байна. Өөрийнхөө давтагдашгүй чанарыг үнэлж бүдүүлэг, өчүүхэн ардыг дорд үз.
Би:　Би чамаар хэлүүлэлтгүй өөрийнхөө давтагдашгүй чанарыг үнэлнэ. Гэвч жирийн ардыг дорд үзэхгүй. Хэзээ билээ дээ, “эрдэнэ хагарч бутрах ч шавар хавтан хагарахгүй” гэж би хэлж байсан. Шекспир, Гете, Чикамацү Монзаэмон – бүгд хэзээ нэгэн цагт мөхөж үгүй болно. Харин тэднийг төрүүлсэн хэвлий – аугаа ард түмэн бол мөхөшгүй. Ямар ч урлаг, хэлбэр нь яаж ч өөрчлөгдсөн байлаа, хэзээд ард түмнээс төрдөг.
Дуу:　Чиний бүтээл өвөрмөц.
Би:　Үгүй, өвөрмөц биш. Ер нь хэн өвөрмөц байсан юм бэ? Урд эдүгээгийн суутнуудын бүтээлд хаа сайгүй эх дүр байдаг. Би ч гэсэн цөөнгүй хулгайлж байсан.
Дуу:　Гэхдээ чи бас сургаж байна.
Би:　Би чадахгүй зүйлээ л зааж сургасан. Хэрэв чадах байсан бол заахаасаа өмнө хийчих байлаа.
Дуу:　Өөрийгөө хүний дээд ер бусын хүн гэдэгт эргэлзэлгүй итгэ.
Би:　Үгүй, би ер бусын хүн биш. Бидний хэн ч ер бусын хүн биш. Ер бусын хүн гэвэл зөвхөн Заратустра л байна. Гэхдээ Заратустра ямар үхлээр үхсэнийг Ницше ч хүртэл мэдэхгүй шүү дээ.
Дуу:　Чи хүртэл нийгмээс айж байна уу?
Би:　Хэн нийгмээс айгаагүй юм бэ?
Дуу:　Шоронд гурван жил суусан Уайлдыг хар. Тэр “Амархан амиа хорловол нийгмийн өмнө ялагдал хүлээнэ” гэсэн байдаг.
Би:　Уайльд шоронд байхдаа хэн хэдэн удаа амиа хорлохыг завдсан. Гэвч арга нь олдоогүй болоод л амиа хорлоогүй.
Дуу:　Сайн, мууг нухчин дар.
Би:　Би цаашдаа бүр ч илүү сайн хүн болохыг хүсч байна.
Дуу:　Чи дэндүү энгийн юмаа.
Би:　Үгүй, би дэндүү ээдрээтэй.
Дуу:　Гэхдээ чи санаа амар байж болно. Чи хэзээд уншигчтай байх болно.
Би:　Зохиогчийн эрх дууссаны дараа л тийм болох байх.
Дуу:　Чи хайр сэтгэлийнхээ төлөө зовж байна.
Би:　Хайр сэтгэлийнхээ төлөө? Уран зохиолд дурлах хөвгүүдэд таарсан үгээ татаж хайрла. Би янаг дурлалд бүдэрсэн төдий.
Дуу :　Хэн ч гэсэн хайр дурлалд амархан бүдэрнэ.
Би:　Хэн ч гэсэн хөрөнгө мөнгөний хүсэлд амархан автана гэсэн үг юм даа.
Дуу :　Чи амьдралынхаа загалмайд цовдлогдсон байна.
Би:　Бахархах зүйл биш болов уу. Нууц амрагаа хөнөөсөн алуурчин ч, бусдын мөнгөнд гар дүрсэн хэрэгтэн ч амьдралын загалмайд цовдлогдсон байгаа.
Дуу:　Амьдрал тэгтлээ харанхуй биш.
Би:　Амьдрал “сонгогдсон цөөнхийг” эс тооцвол харанхуй гэдгийг бүгд мэднэ. Харин “сонгогдсон цөөнх” гэдэг нь мунхаг хийгээд хүний мөсгүй хүмүүсийн өөр нэгэн нэр юм.
Дуу:　Тэгвэл дураараа зовж л байхгүй юу. Ингэхэд чи намайг мэдэх үү? Зориуд чамайг тайтгаруулах гэж ирсэн намайг?
Би:　Чи бол нохой. Тэр нэгэн цагт, өнөөх Фаустын өрөөнд нохойн дүрээр орж ирсэн албин чөтгөр.

(төгсгөл дараагийн бичлэгт)