2012/02/10

Р. Акүтагава "Харанхуйд асуух хийгээд хариулах" II

Хоёр

Дуу: Чи гайхамшигтай эр зоригтой.
Би: Үгүй, надад зүрх зориг байхгүй. Хэрэв зоригтойсон бол арслангийн ам руу үсэрч орохгүй, арслан намайг тасар татан идэхийг хүлээх байсан.
Дуу: Гэвч чиний хийсэн болгон хүнлэг шинжтэй
Би: Хамгийн хүнлэг зүйлс дандаа бас адгууслаг шинжтэй байдаг.
Дуу: Чи муу юм хийгээгүй. Чи орчин үеийн нийгмийн тогтолцооны хар гайгаар зовон шаналж буй.
Би: Нийгмийн тогтолцоо өөрчлөгдсөн ч миний үйлдэл хэн нэгнийг зовлонд унагах нь гарцаагүй.
Дуу: Гэвч чи амиа хорлоогүй. Ямар ч байсан чамд хүч чадал байна.
Би: Би хэд хэдэн удаа амиа хорлохыг оролдсон. Тэр бүү хэл байгалийн жам ёсоор мэт үхэхийн тулд нэг өдөрт 14 ялаа хүртэл идэж үзсэн. Ялааг жижиглээд залгих бол юу ч биш. Харин зажлах нь ой гутмаар шүү.
Дуу: Гэхдээ чи агуу хүн болно.
Би: Би агуу хүн болохыг үл хүснэ. Миний хүсэх ганц зүйл бол амар амгалан. Вагнерийн захиаг уншаад үз. Хайртай эхнэр, хоёр гурван хүүхэдтэйгээ амгалан аж төрөх хэмжээний мөнгө байвал агуу урлаг бүтээхгүй ч сэтгэл хангалуун амьдрах байсан гэж бичсэн байна лээ. Өөрийн гэсэн ааг омог ихтэй Вагнер хүртэл ийм л байна шүү дээ.
Дуу: Чи машид зовж байна. Чи хүний мөсөө гээчихсэн амьтан биш.
Би: Надад хүний мөс байхгүй. Надад зөвхөн мэдрэл, нерв байна.
Дуу: Чиний гэр бүлийн амьдрал аз жаргалгүй байсан.
Би: Гэвч эхнэр маань надад үргэлж үнэнч байсан.
Дуу: Чиний эмгэнэл бусдад байхгүй хүчтэй ухамсрыг илтгэнэ.
Би: Худлаа. Миний хошин шог бусдын дайны амьдралын мэдлэг надад байхгүйг л илтгэнэ.
Дуу: Гэхдээ л чи шударга. Бүх явдал ил болохоос өмнө чи хайртай бүсгүйнхээ нөхөрт бүгдийг хэлж илчилсэн.
Би: Тэр ч гэсэн худал. Илчлэхгүй байх хүч тэнхээ дуусах хүртэл би юу ч илчлээгүй.
Дуу: Чи яруу найрагч, урлагийн хүн. Тиймээс юу ч хийсэн өршөөгдөх ёстой.
Би: Би яруу найрагч, урлагийн хүн мөн. Гэвч би бас нийгмийн нэг гишүүн. Өөрийн загалмайгаа үүрнэ гэдэг гайхаад байх зүйл биш. Харин ч хэтэрхий хөнгөдөж байна.
Дуу: Чи өөрийнхөө “би”-г умартаж байна. Өөрийнхөө давтагдашгүй чанарыг үнэлж бүдүүлэг, өчүүхэн ардыг дорд үз.
Би: Би чамаар хэлүүлэлтгүй өөрийнхөө давтагдашгүй чанарыг үнэлнэ. Гэвч жирийн ардыг дорд үзэхгүй. Хэзээ билээ дээ, “эрдэнэ хагарч бутрах ч шавар хавтан хагарахгүй” гэж би хэлж байсан. Шекспир, Гете, Чикамацү Монзаэмон – бүгд хэзээ нэгэн цагт мөхөж үгүй болно. Харин тэднийг төрүүлсэн хэвлий – аугаа ард түмэн бол мөхөшгүй. Ямар ч урлаг, хэлбэр нь яаж ч өөрчлөгдсөн байлаа, хэзээд ард түмнээс төрдөг.
Дуу: Чиний бүтээл өвөрмөц.
Би: Үгүй, өвөрмөц биш. Ер нь хэн өвөрмөц байсан юм бэ? Урд эдүгээгийн суутнуудын бүтээлд хаа сайгүй эх дүр байдаг. Би ч гэсэн цөөнгүй хулгайлж байсан.
Дуу: Гэхдээ чи бас сургаж байна.
Би: Би чадахгүй зүйлээ л зааж сургасан. Хэрэв чадах байсан бол заахаасаа өмнө хийчих байлаа.
Дуу: Өөрийгөө хүний дээд ер бусын хүн гэдэгт эргэлзэлгүй итгэ.
Би: Үгүй, би ер бусын хүн биш. Бидний хэн ч ер бусын хүн биш. Ер бусын хүн гэвэл зөвхөн Заратустра л байна. Гэхдээ Заратустра ямар үхлээр үхсэнийг Ницше ч хүртэл мэдэхгүй шүү дээ.
Дуу: Чи хүртэл нийгмээс айж байна уу?
Би: Хэн нийгмээс айгаагүй юм бэ?
Дуу: Шоронд гурван жил суусан Уайлдыг хар. Тэр “Амархан амиа хорловол нийгмийн өмнө ялагдал хүлээнэ” гэсэн байдаг.
Би: Уайльд шоронд байхдаа хэн хэдэн удаа амиа хорлохыг завдсан. Гэвч арга нь олдоогүй болоод л амиа хорлоогүй.
Дуу: Сайн, мууг нухчин дар.
Би: Би цаашдаа бүр ч илүү сайн хүн болохыг хүсч байна.
Дуу: Чи дэндүү энгийн юмаа.
Би: Үгүй, би дэндүү ээдрээтэй.
Дуу: Гэхдээ чи санаа амар байж болно. Чи хэзээд уншигчтай байх болно.
Би: Зохиогчийн эрх дууссаны дараа л тийм болох байх.
Дуу: Чи хайр сэтгэлийнхээ төлөө зовж байна.
Би: Хайр сэтгэлийнхээ төлөө? Уран зохиолд дурлах хөвгүүдэд таарсан үгээ татаж хайрла. Би янаг дурлалд бүдэрсэн төдий.
Дуу : Хэн ч гэсэн хайр дурлалд амархан бүдэрнэ.
Би: Хэн ч гэсэн хөрөнгө мөнгөний хүсэлд амархан автана гэсэн үг юм даа.
Дуу : Чи амьдралынхаа загалмайд цовдлогдсон байна.
Би: Бахархах зүйл биш болов уу. Нууц амрагаа хөнөөсөн алуурчин ч, бусдын мөнгөнд гар дүрсэн хэрэгтэн ч амьдралын загалмайд цовдлогдсон байгаа.
Дуу: Амьдрал тэгтлээ харанхуй биш.
Би: Амьдрал “сонгогдсон цөөнхийг” эс тооцвол харанхуй гэдгийг бүгд мэднэ. Харин “сонгогдсон цөөнх” гэдэг нь мунхаг хийгээд хүний мөсгүй хүмүүсийн өөр нэгэн нэр юм.
Дуу: Тэгвэл дураараа зовж л байхгүй юу. Ингэхэд чи намайг мэдэх үү? Зориуд чамайг тайтгаруулах гэж ирсэн намайг?
Би: Чи бол нохой. Тэр нэгэн цагт, өнөөх Фаустын өрөөнд нохойн дүрээр орж ирсэн албин чөтгөр.

(төгсгөл дараагийн бичлэгт)

2 comments:

Anonymous said...

Таны орчуулгуудыг өглөөнөөс хойш уншсаар сая л дууслаа. Талархаад баршгүй. Амжилт хүсье!

Enbos.

Сүрэн said...

>Enbos
bayarlalaa :)