Итали: Альберобелло & хилэнц

 

It's been a month since I got back from my Italy trip, and I miss it soooo much. Now, even what happened in Alberobello seems good. And what happened is this:

........................

So here I am in this cute little trullo in a cute, little, fairytale-like Alberobello. The day was good, the weather was good and the supper was good. Actually, the supper was finger-licking delicious and very late. But anyway, finally I am in my trullo room – happy, tired and about to go to bed. The perfect moment to find a scorpion on my pillow! I have no idea about scorpions’ growth stages, but this one seems to be a baby or a toddler because, first of all, it’s very silly – otherwise why would it get on my pillow?! Secondly, it’s about half the length of my little finger, and thirdly, it’s more transparent than white – I can see what’s inside. Up till that moment I thought scorpions were black but somehow in a flash I realized that scorpions are white when they are little... or maybe panic made me remember a long-forgotten biology lesson that I didn’t pay much attention to back in school.

Anyway, here is a scorpion, and here is me panicking. It’s around midnight and I can’t call reception because there is no phone in my authentic trullo. I can’t go to reception because they told me they close at 9pm. And I can’t call other members of my group for help, because I don’t know where their trulli are – we were placed in different trulli all over the historic centre.

So I just stand there staring at my pillow when suddenly I notice that the silly-baby-scorpion is not moving. So I get this hope that it’s dead! Which is quickly replaced by fear – why would a scorpion get on my pillow and die? What’s wrong with this pillow?! So I try to figure out which is worse – to have a dead scorpion on a deadly pillow, or to have a safe, secure pillow with a live scorpion on it. I know, this does not make much sense... and now I know how panic makes me think.

........................

Well, to cut a long story short, I used my older sister’s method of getting rid of unwelcome creatures: I put a glass on the scorpion, slid a notebook with a hard cover under it, and then quickly took it outside. The hardest part was not to scream and drop the glass right there and then when the scorpion started running inside the glass in panic (and now I know how scorpions act in panic).

Did you know that scorpions are very fast? When I released it, it was gone the second it hit the ground! I even looked around trying to see where it went, but nope... Standing there under the yellow light of an old street lamp... it was all so surreal...

The next day when I told everyone about my last night’s dealings with the scorpion, the first question I got asked was “Did you take its photo on your iphone?" But the thought didn’t even cross my mind, not even for a fraction of a nanosecond… What can I say? I am still learning how to react to baby scorpions in this modern world of iphones.

 

Вернулась из моей первой поездки в страну олив и пасты. За восемь дней объехала тринадцать городов Южной Италии. Расспросив про мое путешествие, учитель итальянского воскликнул: "Мамма мия! Это же камикадзе-тур ! Я все понимаю, мы в Токио живем, но зачем же и в Италии так?!" В чем-то он прав...

А больше всего мне понравился маленький белый Локоротондо. Хочу туда снова, и не на три-четыре дня, а на три-четыре месяца. Потому что тихо, сонно, по-старчески умиротворенно и по-детски улыбчиво. Все таки понимаю, как я изменилась или устала что-ли от работы... Но лет десять назад меня никакими коврижками не заманили бы в сельскую тьмутаракань вроде Локоротондо. А теперь очень даже хочется куда-нибудь, где тихо, спокойно, чисто и изредка слышен колокол церкви или храма.

А ночью, в сказочном, милом Альберобелло обнаружила на подушке маленького скорпиона. Не осведомлена о быстроте роста скорпионов, но, наверное, он был младенцем, так как был глупым (иначе, зачем ко мне на подушку?), был величиной с полпальца и был белым, вернее прозрачным – были видны внутренности. Запаниковала, но никого позвать не могу – телефона то нет, я же в аутентичной трулло... С аутентичным-же, надо думать, скорпиончиком.

Ресепшн давно закрыт, других из нашей группы расселили в труллы по всему историческому центру. Вариант стучания в двери с мольбой о помощи мозг отмел, и потому пришлось обратиться к старому доброму методу выпроваживания неугодных насекомых с помощью стакана и плотной тетради. А скорпионы, оказываются, очень быстро двигаются. Казалось, только упал на землю, а уже и нет его... В отблеске света старого фонаря все это было немного сюр.

На следующее утро рассказала о ночном приключении и у меня тут же потребовали фото на айфоне. А у меня и мысли, даже наносекундной мысли...

 

Осенний дневник

4 октября

Октябрь... Жара уже не та, и по утрам и вечерам стало прохладно.

Сегодня вышла из офиса в обеденный перерыв и увидела на асфальте один-единственный желтый листок. Сразу стало как-то грустно. В Токио до желтых листьев еще далеко, но все равно, значит осень уже пожаловала и принялась за свою работу. Только я так подумала, как желтый листок взметнулся вверх и превратился в бабочку цвета только начинающих желтеть листьев гинкго. И была она такого теплого, светлого цвета, что на секунду показалось – я стою посреди зеленого луга, а не бетонно-стеклянного царства.

Кажется, мне эту бабочку лето послало в знак прощания. Может быть, оно проведало, что в этом году я грущу больше обычного и захотело напомнить, что осень тоже по-своему хороша. Наверное, оно знало, что желтые гинкго – моя единственная осенняя радость.

Ну ладно, с летом простились – будем жить дальше.

8 октября

Открываю холодильник. Так, что мы имеем?

Банка просроченного клубничного варенья, просроченный же соевый соус, три консервные банки с какой-то рыбой, арул, которые мне мама привезла в мае, шоколадные конфеты и банка меда. И какой напрашивается из всего этого вывод? Налицо явная жизненная неустроенность?

Ан нет! Все хорошо, даже очень. На следующей неделе уезжаю в Италию на десять дней. И потому, задача планомерного опустошения холодильника за неделю до отъезда, можно сказать, выполнена на отлично.

Правда, мне еще надо сходить за визой, собрать чемодан, повесить, наконец, постиранные три недели назад шторы, ответить на 8 писем, купить зарядку для айфона, ну и по мелочи еще десяток-другой дел. Почему-то только с холодильником все вовремя или раньше срока получается, а со всем остальным, как всегда, бардак и кавардак до последнего дня.

Схожу-ка в магазин. Все-таки уезжать мне в пятницу, а до пятницы желательно питаться чем-нибудь кроме консервов и конфет. Не, все-таки первая мысль была правильная – налицо явная жизненная неустроенность на утро субботы...

Би энд амьдарч байлаа

Саяхан Токиогийн их сургууль дээр болсон семинарт суусан юм. Орчуулгын асуудалд зориулсан хэсэгт Шибата багш, Коносү багш зэрэг англи уран зохиолын мундаг орчуулагчид оролцож сонирхолтой яриа өрнүүлснээс Коносү багшийн илтгэлдээ жишээ татсан нэгэн өгүүллэгийг танилцуулъя. Тэрээр орчуулгын хичээл дээр орчуулагч хүн текстийн юуг мэдрэх ёстой вэ, ямар өгүүлбэрийг анзаарах ёстой вэ зэрэг уран зохиолын мэдрэмжийн тухай оюутнуудад ярихдаа энэ өгүүллэгийг ашигладаг гэнэ.

Ингээд амралтын өдрийн таавар: бүсгүй юуг "мэдсэн" бэ?　:)

Жин Рис "Би энд амьдарч байлаа"
Орчуулга: Сүрэн (англи хэлнээс)

Бүсгүй голын эрэг дээр нөгөө эрэг рүү дамжин гарах чулуунуудыг харан зогсож байлаа. Тэрээр чулуу бүрийг сайн санаж байв. Тэнцвэр муутай дугуй чулуу, шовгор чулуу, дунд буюу дээр нь зогсоод эргэн тойрноо харж болох аюулгүй хавтгай чулуу. Дараагийн чулуу жаахан аюултай, учир нь гол үерлэсэн үед ус дээгүүр нь урсдаг бөгөөд хуурай харагдсан ч хөл хальтардаг байв. Дараагийнх нь харин амархан бөгөөд удсан ч үгүй бүсгүй нөгөө эрэг дээр зогсож байлаа.

Зам өмнө ямар байсныг бодвол нэлээд өргөн болсон ч засах ажлыг хайш яйш хийсэн байв. Тайрсан моддыг зөөж зайлуулаагүй бас бут бургас ч хугарч дарагдсан харагдана. Гэхдээ л хуучин зам мөн учир бүсгүй хэмжээлшгүй ихээр баярлан алхав.

Сайхан ч өдөр байв, цэлмэг ч өдөр байв. Гагцхүү тэнгэр л шилэвтэр юм шиг харагдаж байсныг бүсгүй үл санана. Энэ бол түүний оноож олсон цорын ганц үг. Шилэвтэр. Бүсгүй булан тойроод тэнд байсан хуучин зам ч өөрчлөгдсөн болохыг харав – урьдынхаасаа хамаагүй өргөн болсон ч засах ажлыг мөн ялгаагүй дуусгаагүй орхисон мэт байв.

Байшин өөд очих элэгдсэн чулуун шатны өмнө хүрч ирэхэд түүний зүрх цохилж эхлэв. Пандан мод(*) үгүй болсон байв, бас ajoupa гэж дууддаг зуны муухан байшин ч алга болсон байв. Гэхдээ лишийн мод хэвээрээ, мөн чулуун шатны цаана олигтой арчлаагүй зүлэг ч яг түүний санаж байснаар тэнийж байлаа. Бүсгүй түр зогсоод өргөтгөл нэмж бариад цагаанаар будсан байшингийн зүг харав. Байшингийн өмнө машин тавьсныг харахад түүнд хачин санагджээ.

Амро жимсний модны доор хоёр хүүхэд – хүү, охин хоёр – байсан учир бүсгүй гар даллан “Сайн байна уу?” гэж чангахан дуудсан боловч тэд хариу мэндэлсэнгүй. Мөн түүний зүг эргэж харсангүй. Цагаан цайвар арьстай хүүхдүүд байв – цагаан арьстны цус хамаг учир зүйн эсрэг хичээн тэмцэж буй мэт Вэст-Энэтхэгийн арлуудад төрсөн европ хүүхдүүд ийм арьстай байх нь элбэг.

Түүнийг хүүхдүүд рүү алхахад хөл доорх зүлэг ногоо халуун наранд шарласан байлаа. Нэлээд дөхөж очоод бүсгүй гирэвшингүй дахин “Сайн байна уу?” гэснээ залгуулан “Би энд амьдарч байсан” гэж хэлэв. Гэсэн ч тэд хариулсангүй. Бүсгүй гурав дахь удаагаа “Сайн байна уу?” гэж хэлэхдээ хүүхдүүдийн дэргэд шахуу зогсож байлаа. Тэрээр хүүхдүүдэд хүрэхийг хүсэн өөрийн эрхгүй гараа сунгав.

Хүү эргэж харав. Түүний саарал нүд бүсгүйн нүд рүү эгц ширтэх ажээ. Жаалхүүгийн царай өөрчлөгдсөнгүй. Хүү “Гэнэт сэрүү татах чинь. Тийм байгаа биз? Гэртээ оръё” гэв. Охин ч “Тэгье, оръё” гэлээ.

Хүүхдүүд зүлгэн дээгүүр гэрийнхээ зүг гүйцгээхийг хараад бүсгүй хоёр гараа буулгав. Ийнхүү тэр сая л мэджээ.

----------------------------------------------------------------------------------------

* пандан мод (pandanus, screw pine) - халуун оронд ургадаг нэгэн төрөл мод, орч.

P.S. Англи эхийг сонирхвол энд дараарай.

Осенний дневник

Хочется...
С грустью, как у листьев,
Под осенними дождями без плаща шагать.
Со слезой в ресницах
У подножья самых синих гор стоять.
В лунной степи
Всем травинкам "До весны" сказать.

Лето 2016

16 июля

И была я в горах...
И были горы высокими...

В Токио жарко, душно и влажно. И Токио находится на уровне моря. А горы Татеяма, куда я отправилась – на высоте 2500 метров над уровнем моря. На вершинах и склонах гор местами лежал снег, небо было синим-синим, воздух чистым-чистым, все вокруг цвело и зеленело... и вся эта красота ввела меня в состояние полного невменоза.

Уланбаатар находится на высоте 1300 метров над уровнем моря, а мои родные края высятся над морем на высоте 2000 метров. В общем, вы поняли: в горах Татеяма не было растительной гигантомании порожденной богатой влажностью, травы и цветы не цвели буйно вширь и ввысь, как в Токио. Там травы росли близко к земле, а цветы были милыми-малыми. Там всегда ветер и они крепко-крепко держались за землю. Там все напомнило мне наши горы и что-то во мне так ворохнулось – хотелось то ли бежать, то ли сидеть, то ли плакать, то ли смеяться – накрыло, в общем.

"Нутгаа санах"... на английском можно сказать "homesick", хотя в моем случае, вернее было бы сказать "homeland-sickness". Но на русском так не скажешь. Наверное, "ностальгия" или "тоска по родной земле", но... как-то не то. "Тоска" – звучит слишком тяжело и мрачно, навевает Достоевского и иже с ним. "Скучать по Родине" – тоже не то...

В общем, я была близко к небу и к облакам. И оказывается, можно быть ближе к родным краям, передвигаясь в пространстве не горизонтально, а вертикально. Прошла неделя, а я до сих пор в невменозе.

18 июля



А еще в горах я слышала шум сосен...

Я вспомнила, как в детстве я однажды сидела на в склоне горы, прислонившись к сосне и от нечего делать завела с ней беседу. Посредником нам служил ветер. Как я теперь понимаю, день был жаркий и ленивый, и даже ветру было лень куда-то лететь и он просто покачивался и раскачивался в ветках сосен.

Я спросила сосну:

- А почему вы растете только вверх? Могли бы расти вверх, а потом в сторону, а потом опять вверх, а затем в другую сторону. А могли бы даже и вверх и в сторону и вниз, а потом опять и вверх и в сторону и вниз. Получилось бы интересно, и нам было бы удобнее лазать.

На что сосна ответила:

- Хорошая затея, солнышко, но у нас нет времени. Нам надо вверх.

- А куда вы спешите? И зачем вам надо вверх?

- Мы не для себя, милая. Мы для матери-земли. Мы хотим исполнить ее мечту дойти до далеких звезд.

Я тогда подумала, что Земле, наверное немного одиноко. У нее есть луна, но может они наскучили друг другу. У нее есть мы, но надо же ей и о себе подумать. Такое ведь и со мной бывает: все хорошо – солнце всходит и заходит, после дождя на небе радуга, лето теплое и нежное, ягнята глупые и неуклюжие, телята глупые и добрые, бабушка улыбается, а мы просимся на реку поиграть... и вдруг увижу в небе след от самолета и захочется чего-то далекого и прекрасного.

Свет звезд манит, наверное, не только людей и планеты, но и их и друг к другу.

Тэргэл саран

Шөнийн тэнгэрт мандах арван тавны саран хийгээд нэтээс харсан энэ зураг нэгэн шүлэг санагдуулсан учир... хоёр хувилбараар орчуулж үзэв.

　明恵
　あかあかやあかあかあかやあかあかや
　あかあかあかやあかあかや月

　Мёоэ
　Орчуулга: Сүрэн (япон хэлнээс) 　

　Юутай саруул, юутай саруул
　Юутай саруул, саруул, саруул
　Юутай саруул, юутай саруул
　Юутай саруул, саруул, саруул
　Юутай саруул, юутай саруул
　Юутай саруулхан вэ, саран!

　Ямар их гэгээ вэ,
　Ямар их гэгээ, гэгээ, гэгээ вэ
　Ямар их гэгээ вэ,
　Ямар их гэгээ, гэгээ, гэгээ вэ
　Ямар их гэгээ вэ, ямар их гэгээ вэ,
　Ямар гэгээтэй вэ, саран!

Арван есөн наснаасаа эхлэн насан өөд болтлоо дөчин жил зүүдээ бичиж хойч үедээ "Зүүдний тэмдэглэл" (『夢記』) үлдээсэн Мёоэ ламыг хүмүүс Кавабата Нобелийн шагналын илтгэлдээ дурдаж "Сарны дууч" хэмээн өргөмжилснөөр мэдэх болов уу. Түүний "Зүүдний тэмдэглэл"-дээ бичсэн 1206 оны нэгэн зүүд:

"... Арван хоёрны шөнө болов уу, ийм нэгэн зүүд зүүдлэв: Арван тавны шөнийн тэнгэр гайхалтай сайхан. Тэргэл саран гарахад хажууд байсан Шиншёобоо "Бодь сэтгэл адил саран гарсан шөнө ажээ" хэмээв...

Дашрамд далийхад, Кавабата Нобелийн илтгэлдээ энэ шүлгийг иш татсаныг англи хэл рүү жаахан тиймэрхүү орчуулсан санагдсан. Харин орос орчуулга бол яриан байхгүй гоё.

　Орчуулга: Edward G. Seidensticker 

　O bright, bright, 

　O bright, bright, bright, 

　O bright, bright. 

　Bright, O bright, bright, 

　Bright, O bright moon.

　Орчуулга: Т.П. Григорьева

　О, как светла, светла.
　О, как светла, светла, светла.
　О, как светла, светла.
　О, как светла, светла, светла, светла
　Луна!

Лето 2016

9 июня, утро, чайный перерыв

Я на работе.
Сижу и размышляю. Про жизнь в целом и свою работу в частности, потому что работать мне, ясен пень, не хочется, а отчет отсылать разным компаниям надо. Но голова у меня утром особо не варит –  в сезон дождей она целыми днями, целый месяц не варит – поэтому разные размышления быстро сходят на нет. 

Чай выпит, печенье сьедено, и не одно даже, а целая упаковка. Грустно конечно, но других уважительных причин не приниматься за отчет нет. К тому же скоро прибежит начальник и сделает мне строгое атата, если я за ум, то есть за отчет быстро не возьмусь

9 июля, ночь

Сегодня я работала...
Я и в другие дни этой недели, этого месяца, этого года работала, но сегодня я – РАБОТАЛА! Даже не так, сегодня я – ПАХАЛА! Потому что за себя и "за того парня", вернее – за ту девушку. И вспахала я не то поле, не то целину... Сейчас у меня красиво-квадратные от усталости глаза, а шея отказывается держать дурную голову, не умеющую отказывать.

Сегодня весь день напевала себе "А нам все равно, а нам все равно♪♪ ... дело есть у нас ♫..."

Я так понимаю, эта песня – гимн таких как я, вынужденных косить траву до полуночи или работать сверхурочно и сверхударно до скольких придется. Правда, зайцы в жуткий час траву косили в надежде стать храбрыми, я же в час ночной от страха за дедлайн, но без всяких там надежд.

Но все равно, сегодня было хорошо. Потому что завтра меня ждет синева и бирюза. Ради соленого запаха с оттенком хвои, ради серебристо-золотистых бликов, ради шума волны и ветра – можно поработать и за себя и за ту девушку. Никакая работа-пахота-каторга не может испортить ожидание моря, чаек и прибоя. Завтра я увижу сине-зеленое чудо и улыбнусь. Всех с летом!

Дожди / Rains

Дожди, дожди, дожди...

Июнь, влажность и моросящий нудный дождь – Япония в середине сезона дождей, а я в середине сезона меланхолии. Но к сожалению, не той меланхолии, о которой так красиво поет София Ротару...

Хочется вежливо попросить Землю притормозить на минутку, чтобы я могла сойти с нее на несколько дней... подышать космической прохладой, полюбоваться на Великий раздел, поглядеть на бездну, поплыть куда-то... ну или просто собраться с мыслями. Не, я знаю, конечно, что подышать в космосе не получится, но знание-знанием, а хотенье-хотением. Хочу в космос, хочу в бездну, хочу во тьму. Представляю себе, как космическая прохлада наполняет легкие, настраивает на лад сердце, но самое главное – налаживает мозги, которые, кажется, вот-вот закипят...

Хотя ладно, лучше о хорошем. Скоро дожди кончатся, будет лето и будет мне счастье :) Да и дожди – неплохо. “Привычка свыше нам дана” – сказал поэт, но кажется, ошибался – привычка не свыше нам дана, а с детства. Десять лет живу в Японии, а все равно удивляюсь кожей теплым дождям. Детство в Монголии внушило моей коже аксиому, что дождь – это всегда холодно, и неважно в июле он идет или в августе, в пустыне Гоби или в горах с вечными ледниками. И поэтому целое лето будет череда маленьких, наносекундных изумлений, когда из-под зонта на меня будут падать капельки теплой, ласковой и жарковатой влаги.

Rains, rains, rains…

June and humidity and drizzling rain – Japan is in the middle of the rainy season, and I am in the middle of a melancholy season. But not the one Sofia Rotaru sings so beautifully about.

I would like to ask the Earth to kindly slow down a bit so that I can get off… to breathe the cosmic cool, to admire the Great Divide, to watch the void, to float here and there… or maybe just collect my thoughts. Sure, I know it’s impossible to breathe out there in the great darkness, but knowing is one thing and wanting is another. I can easily imagine the cosmic cool filling my lungs, tuning my heart but, most importantly, calming my brain, which seems to be on the verge of boiling.

But, anyway, better to talk about the brighter side of things. Soon the rain will stop, the heat will arrive, and I will be happy again – because my personal climate heaven is no rain, a lot of sun, +30°C and some humidity. But, then again, even with everyday rain, things are okay. “Instead of happiness, say I, custom's bestowed us from on high” (*) said the poet, but maybe he was mistaken – custom's bestowed us not from on high, but from childhood. Ten years of living in Japan, and my skin is still surprised by warm rain. My childhood in Mongolia instilled into my skin a belief that rain is cold, and it does not matter when or where it rains – in the Gobi desert or in mountains with eternal snow hats. And therefore, throughout summer, there is going to be a sequence of little, nanosecond wonders when soft, warm rain drops reach me under the umbrella.

　*　A.S.Pushkin "Eugene Onegin", translation by Ch.Johnston

Бороо оруулагч

Оросын Сноб сайтын блогоос би хүүхдийн сэтгэл зүйчээр олон жил ажиллаж буй Катерина Мурашоваг унших дуртай. Сэтгэл зүйч хүнд онол номын мэдлэгээс гадна нарийн мэдрэмж, зөн совин, хүнийг гэсэн, хүүхдийг гэсэн чин сэтгэл хэрэгтэйг түүний нийтлэлүүд гэрчилнэ. Товчхондоо бичлэгүүд нь маш сонирхолтой тул уншууртай, нэлээд юм бодогдуулдаг тул мөлжүүртэй. Хувийн ашиг сонирхол хөөлгүй цэвэр зарчмын үүднээс улсын жирийн нэгэн хүүхдийн эмнэлэгт насаараа ажиллахаар шийдсэн нь хүндлүүштэй.

Балигийн тэмдэглэлийг үргэлжлүүлэхээс өмнө хэн нэгэнд хэрэг болуужин гэмээн энэхүү нийтлэлийг орчууллаа.

К.Мурашова "Бороо оруулагч"
Орчуулга: Сүрэн (орос хэлнээс)

- Байдал ийм байна... гэснээ хөвгүүн зөөлөн сандал дээр тухтай байрлал олох гэж дороо жаахан хөдлөв. “Манай аав бас нэг гэр бүлтэй. Тэнд би дөрвөн настай охин дүүтэй гэж ойлгосон. Ээж энэ бүхнийг мэдсэн ч мэдээгүй дүр эсгэнэ. Аав нэг л өдөр биднийг орхиод өөр дээр нь хүрээд ирнэ гэж тэр эмэгтэй хүлээдэг байх, аав тэгж амласан юм шиг байна лээ. Тэгээд хааяа "Энэ асуудлаа нэг тийш шийд" гэж тулгадаг юм. Тэгэнгүүт аав хам хум гүйж очин аргадаж тайвшруулна, хааяа бүр харанхуй шөнөөр ч яваад өгнө, Манай гэрийнхэн бүр дасчихсан, тэгж явахыг нь “ажил дээрх онцгой байдал” гэдэг. Гэхдээ миний бодлоор аав явахгүй л дээ. Тэр эгчийн толгойг эргүүлсэн хэвээр энэ янзаараа үргэлжлэх байх. Миний эрэгтэй дүү тархины саажилттай (англиар "cerebral palsy", оросоор "ДЦП" буюу "Детский церебральный паралич" гэдэг, манай эмч нар "дэцэпэ" эсвэл "тархины саажилт" гэдэг бололтой, орч.). Ээж дүү хоёр дээхэн танд үзүүлэхээр ирж байсан, гэхдээ та санахгүй байх л даа. Дүүгийн минь толгой зүв зүгээр, одоо хоёрдугаар ангид сурдаг, компьютер ч оролдоод эхэлчихсэн. Харин гар, хөл нь тиймэрхүү. Ээж миний дүүг бүрэн дүүрэн эмчилж эдгээх эм хаа нэгтээ байх естой гэж боддог юм. Тэгээд дүүд морь унуулдаг, дэцэпэтэнгүүдийн дунд дэлгэрсэн сүүл үеийн “мода” юм гэнэ лээ. Бас одоо Крым авч явж далайн гахайтай хамт сэлүүлэхээр мөнгө цуглуулж байгаа. Ленька гэхдээ мориноос их айдаг, байнга л унаж байдаг юм. Далайн гахайны тухай ч “Тэнд очоод тэгээд л живээд үхчих байх” гэсэн. Тэд бас Псков мужийн нэг домч эмээ дээр очсон удаатай, Ленькад хараал хүрсэн байна гээд хараалыг хариулах үйл хийсэн гэсэн. Эмээ маань хорт хавдартай. Байнга эмчилгээ хийлгэж байгаа, хааяа эмнэлэгт, хааяа гэртээ ардын эмчилгээний аргаар...

- Харин чи?

Хүү шуудхан:

- Бие загатнаад үргэлж маажиж байдаг, бас хичээлдээ муу, дандаа хоёр авдаг гэж хариулав. (Хурууных нь завсраас арьсны нейродермит өвчнийг би хэдийн анзаарсан юм)

- Та тэгээд надаад юу зөвлөх үү? Би энэ бүхнийг яаж засаж чадах уу? Ер нь засаж болох уу?

- Мэдэхгүй гэж би үнэнээ л хэллээ. "Болохгүй л болов уу? Дүүгий чинь тархины саажилтыг эмчилж болохгүйн адил".

- Тэгвэл би явах уу? гээд жаалхүү даруй өндийв.

- Гэхдээ би чамд нэг түүх ярьж өгье, бороо дуудагчийн тухай.

- За, би янз бүрийн түүхэнд дуртай – ийнхүү хэлээд хүү хумсныхаа үзүүрээр хүзүүгээ маажаад миний яриаг сонсохоор бэлдэв.

- Энэ нэлээд дээхэн, ЗХУ гэж байхад болсон явдал юм. Миний нэг танил хятад судлаач ардын зан заншил судлахаар ажлынхантайгаа хамт Хятадад томилолтоор явж байв. Нэг өдөр хятад хамтран ажиллагч нь утасдаад “Эндэхийн нэг мужид бүтэн дөрвөн сар бороо ороогүй гэнэ. Ургац сүйрээд, өлсөх аюул нүүрлээд байна. Тиймээс гурван тосгон байдаг бүх мөнгө нийлүүлээд ондоо мужаас бороо оруулагчийг залж авчирахаар болсон гэнэ. Та нарт сонирхолтой байх болов уу. Гэхдээ би энэ тухай юу ч хэлээгүй шүү, Хятадын коммунист нам иймэрхүү ид шид, илбэ дэлбийн юмыг эрс буруушаадаг юм”.

Манай судлаачдын сонирхол хөдлөлгүй яах вэ. Шуудхан угсаатан зүйн судлалтай холбоотой нэг шалтаг бодож олоод заасан газар нь явж очив. Тэднийг тосгонд ирдэг өдөр бороо оруулагч – давжаа биетэй хорчийсон өвгөн хятад ч мөн ирсэн гэнэ. Өвгөн өөрийг нь тосгоны хамгийн захын байшинд оруулаад, өдөрт аяга будаа өгч байхыг гуйв. Манай судлаачидтай бол ярилцахаас эрс татгалзсан гэсэн. Тосгоны захирагч “Бороо оруулагч одоо төвлөрөх хэрэгтэй. Ажлаа хийж дуустал нь хүлээвэл ямар вэ. Тэр болтол манайд хоноорой” гээд орос судлаачдыг гэртээ урив.

Гурав дахь өдөр бороо оржээ.

Өвгөн ажлын хөлсөө (тэр мужийн хэмжээгээр бол асар их мөнгө) аваад гэрийн зүг буцахаар бэлдэв. Гэхдээ тосгоны захирагч орос судлаачдын хүслийг уламжлахад “Одоо бол жаахан ярилцаж болно” гээд нааштай хандсан гэнэ.

- Та хэрхэн бороо дуудсан тухайгаа ярихгүй юу? – миний танил цаг алдахгүйн тулд шуудхан л гол асуултандаа оржээ – Бодвол тусгай ёс үйл гүйцэтгэдэг байх, тийм үү? Тэр үйлийг эцгээс хүүд удам дамжин өвлүүлдэг үү?

- Та нар чинь юу ярина вэ?! – өвгөн мэл гайхав – Би бороо дуудсан гэж үү? Би ид шидтэн юмуу? Над шиг өчүүхэн амьтан энэ дэлхийн агуу аяс, аянга салхи бороог удирдаж чадна гэж та нарын толгойд яаж ороо вэ?!

- Тэгвэл та юу хийсэн юм бэ? – манай хятад судлаачид бас гайхав – Бороо орж байна шүү дээ...

- Хэн ч хэзээ ч хэнийг ч өөрчилж чадахгүй хэмээн өвгөн хятад хуруугаа гозойлгон нухацтайхан шиг дуугарав. "Гэхдээ хүн болгон өөрийгөө удирдаж чадна. Даруу дүр үл эсгэн шулуухан хэлэхэд би энэ урлагт тодорхой оргилд хүрсэн хүн. Би зохис төгөлдөр, маш зөв байдалтай энд ирээд эндэхийн бүх юм эвгүй, зохис муутай, төгөлдөр бус байгааг харав. Юмны зохицол барилдлага алдагдсан байна, ургац сүйрч байна, хүмүүс зовж шантарч байна. Энэ бүхнийг би өөрчилж чадахгүй. Би ганцхан өөрийгөө л өөрчилж чадна, өөрөөр хэлбэл өөрийгөө “зөв” биш “зөрүү” болгож чадна. Өөрийгөө зохицолгүй, төгөлдөр бус болгож, энд болж буй бүхэнтэй өөрийгөө нийцүүлж чадна."

- Тэгээд? Бороо хаанаас ороо вэ?

- Эндэхийн бүхэнтэй нийцэж нийлснийхээ дараа би мэдээжийн хэрэг, өөртэйгөө ажиллаж эхэлсэн. Өөрөөр хэлбэл өөрийгөө зөв, зохистой, төгөлдөр (harmonious, орч.) байдалд буцааж оруулсан юм. Гэхдээ тэр үед би хэдийнээ энэ нутгийн бүхий л орчинтой нийлсэн байсан учир намайг зөв байдалдаа эргэн орохын хэрээр эндэхийн бүхэн ч аажмаар, бага багаар, эсэргүүцэлтэй хэдий ч зөв замдаа орсон юм. Энэ газар шороонд одоогоор ган тайлах бороо “зөв”. Тийм учраас бороо орсон болно. Миний “дуудах” үүнд ямар ч хамаагүй...

- Өө, тийм амар юм бол та яагаад ийм их мөнгө хөлсөндөө аваа вэ? Энэ тариачид байдгаа шавхан байж таны төлбөрийг гаргасан шүү дээ?

- Яагаад гэвэл би бие дорой настай хүн. Зөрчил зөрүүтэй, төгөлдөр бус байдалд (disharmony, орч.) өөрийгөө нийцүүлж оруулахад тэр гажуу орчинтой адил хэмжээний зовлон амсана. Сайн дураар өөрийгөө зөв байдлаас зөрүү байдалд оруулна гэдэг маш үнэтэй гэж хэлээд өвгөн яриа дууссан болохыг дохиогоор мэдэгджээ. Тэр өдөр өвгөн тосгон руугаа буцаад, орос судлаачид Бээжин рүү буцахаар ган тайлагдсан мужийг ардаа орхив.

Хүү нэлээд удаан дуугүй сууснаа:

- Та надаа энэ бүхнийг зүгээр нэг ярьж өгөөгүй биз дээ? Та намайг...

- Яг тийм. Чамд өвгөн хятад шиг өөрийгөө буруу зөрүү, төгөлдөр бус байдалд оруулах ч хэрэг алга. Үүнийг наад загатнаа маажуур, муу дүн хоёр чинь гэрчилнэ. Гол нь энэ бүхэн чиний хувийн асуудал биш болох нь ойлгомжтой байна л даа. Яагаад гэвэл чи ухаантай – чиний насан дээр гэр бүлийнхээ тухай ингэж ярьж чадах хүүхэд ховор шүү. Мөн эмнэлгийн дэвтрийг чинь үзэхэд бусдаараа бол чи эв эрүүл.

- Би тэгээд яаж өөрийгөө “зөв” байдалд оруулах вэ?

- Өөрөө дотроо “зөв” гэж боддог ч өдий болтол хийж байгаагүй зүйлээ няцашгүй, туйлбартайгаар хийж гүйцэтгэх хэрэгтэй.

Хөвгүүн дахид бодолд автсанаа итгэл муутайхан,

- Өөрөөр хэлбэл улайтлаа хичээлээ хийх хэрэгтэй юм байна гэв. Бас өглөө болгон биеийн тамирын дасгал хийх. Өөрөө хийгээд дараа нь дүүдээ хийж өгөх. Чипс идэхээ болиод арьсны эмчийн зөвлөсөн хоолны горимыг барих. Сургуулийн дараа Ленькатай цэцэрлэгт дугуй унаж зугаалах (дүү маань алхаж явахаас илүү дугуй унахдаа сайн байхгүй юу). Ангийнхныгаа тэнэг мангараар нь дуудахаа болиод ээжийн зөвлөснөөр хүн бүрийн сайн чанарыг олж харах.... Тэгээд таны бодлоор энэ бүхэн надад тусална гэж бодож байна уу?

- Туршилт гээд бодчих гэж хэлээд би мөрөө хавчив – Туршаад үзвэл тус болох эсэх нь ойлгомжтой болно. Гэхдээ гүйж гүйцэдгүй юмаа гэхэд ядаж бие чинь халаалт авна шдээ...

- Тэгээд хэр удаан турших уу?

- Өвгөн хятад 50-60 жил дадлага хийсний дараа 3 өдөрт бороо оруулдаг болсон, харин чи дөнгөж эхэлж байна... Эхэндээ 3 сарын хугацаа товлоод явцын үр дүнгээ шалгаж байвал ямар вэ? Үр дүн сайтай бол үргэлжлүүлээд, үгүй бол болих шиг амар юм хаана байна. Тэгэхээр дараагийн удаа зуны сүүл, 9 сарын эхэн үед ирээрэй. Болж байна уу?

- Анха гэж хариулаад хүү гэртээ харив.

Би хөвгүүнийг үе үе санаж, чадаасай билээ гэж санаа зовж байлаа. Түүний насан дээр хэний ч хяналт сануулгагүйгээр санаж бодсон зүйлээ тууштай, туйлбартай үргэлжлүүлэн хийх шиг хэцүү юм байхгүй. Чадах болов уу?

Хүү 9 сарын 2-нд над дээр ирэв.

- Ленька! – үүд нээв үү үгүй юу дүүгийнхээ нэрийг хэлээд – Ээж дүүгийн бие морь унаад бас герман эм уугаад сайжирсан гэж бодож байгаа. Гэхдээ жинхэнэ учрыг бид мэднэ, тээ... Би Ленькад хятад өвгөний тухай хэлсэн, ухаантай юм чинь миний дүү шууд ойлгосон.

- Ёстой сайн байна! – би хүүг магтаад дугуйн дасгал, ахын анхаарал хоёр дүүгийнх нь байдлыг сайжруулсан байх ёстой гэж дотроо бодов.

- Бас эмээгийн эмч ремисс (өвчний намжилт, орч.) нь сайн байгаа, бүтэн жил ирэхгүй байж болно гэсэн.
- Чи өөрөө яаж байна?

- Би хичээлийн жилээ хоёрхон гуравтай төгссөн. Аав бас саяхан намайг том болсныг анзаарсангүй, надаас сурах юм их байна гэж хэлсэн. Жишээ нь хоолны дэглэмээ алдалгүй барихыг (хүүгийн гар цэвэр байгааг би орж ирэнгүүт нь л анзаарсан, гэхдээ зун нейродермит угаасаа сайжирдаг л даа)... Тэгэхээр энэ юу гэсэн үг вэ? Энэ хятад юм үнэн болж таарах нээ?

- Тэгэлгүй яахав – үүнийг би итгэлтэй хэлэв – Үнэн гэдгийг чи өөрөө баталсан биз дэ?

Балигийн тэмдэглэл

Өвлийн амралтаар Балид хоёр долоо хоноод... эргэж ирсэн чинь бор дэлхий, бодит амьдрал, бороотой Токиод дасаж өгөхгүй... ажлын горимд орно гэдэг айхтар асуудалтай тулгарч сууна. Нээрээ ажлын их, бага нь ажлын горимд орох үгүйд огт нөлөөлдөггүйм билээ. Том толгойлж гадаад ажилтан гэдгийхээ ганц давуу талыг ашиглаж ХОЁРЫН ХОЁР долоо хоног амрахаар... ажил гэдэг овоорч өгнө дөө. Тэгээд овоорсон ажлын ард гарахын тулд асар хурдан WORK горимд орно гэтэл үгүй шүү. Ажлаа хийсээр л, давхар Балиг бодсоор л...

Амьдралдаа анх удаа ашрамд арав хонож үзэв.
Жилийн өмнөөс шинэ албанд шилжээд, цоо шинэ ажил нолиос сурч хийгээд, өдөр хоног гэгч харвасан сум шиг өнгөрөөд, оны сүүлээр орон гаран болохын даваан дээр Бали явав. Урьд жилүүдэд хоног дараалан илүү цагаар ажиллаж л байсан, гэртээ ирээд гэхдээ эхлүүлсэн орчуулгаа явуулж л байсан. Энэ жил харин байхгүй шүү. Бүр огт байхгүй. Нолийн ногоон тэгийн хүрээ тойргийг нь хүртэл аваад хаячихмаар байхгүй. Жаахан эрт гэртээ харьсан ч юу ч хийх чадал байхгүй, хүч байхгүй, “сульдаак” гэдэг үгийн утгыг бүрэн дүрэн мэдэрч хэвтэхээс цаашгүй. Яахав, толгой нь хааяа нэг “ганц өгүүлбэр ч болов гараасаа гарга л даа” гэх юм, даанч бие өөдөөс нь “юу яриад байгаам, нокаутанд орчхоод байхад”. 

Гол ялгаа нь... урьд өмнө илүү цагаар их ажилладаг байлаа ч өдрийн ажил тодорхой горимтой, юмаа өөрөө зохицуулж төлөвлөх боломжтой, тийм ч учир элдэв стресс багатай байж. Одоогийн ажил болохоор хэзээ, хаанаас ямар асуудал, проблем, гомдол, зарга ороод ирэх нь тодорхойгүй, өдрийг ажлыг урьдчилан төлөвлөх боломжгүй. Мөн нэг өдрийн дотор амжуулах, бичих, хариулах, ярих, факсдах, мэйлдэх, асуух, лавлах, учирлах, гуйх, тохирох, тохиролцох, тулгах, шахах, цааш нааш болох ажлын тоо дэндүү их. Амьсгаа авч амжаагүй байтал үдийн цай болно, цайгаа саяхан уусан билүү гэтэл ажил тарах хонх хангинана. Өдөрт нольд орох зав нэг л удаа гарна, хоёр ороод царайгаа толинд хоёронтоо харчихвал “гайгүй өдөр үү өнөөдөр чинь”. Бас ядаж байхад маш их бюрократ алба таарчихсан, цаасаар өгөх, тушаах, мэдээлэх юмны тоо нь хэрээс хэтэрчихсэн. Тэрийгээ бүгд шүүмжилдэг ч өөрчилнөө байхгүй (өөрчилье гэж түрүүлж дуугарсан нь бүгдийг хийхийм чинь). 

Ингэхэд далийчихлаа, Балиг ярих гэж байлаа шдээ... нэг иймэрхүү байдалтай жилийг өнгөрөөгөөд унаж тусахын даваан дээр өвлийн амралттай золгоод бодлоо л доо... яавал сайн амарч чадах вэ гэж. Ээж аав бол шудрага гарууд шууд “Чи нааш ирэлтгүй, ноднин яалаа? Амралтынхаа хагасыг ханиад хүрч халуураад амарсан биш ядарсан болоод буцаа биз дээ?” Нээрээ л тэгсэн... Зүгээр далай явж эрэг хөвөөнөө хэвтдийн билүү гэтэл таван сард Хавай явж үйлээ үзсэнээ бодоод болиоский. Хавай нээрээ эхний өдрөөсөө л “you are not welcome” гэсэншдэ намайг... хэхэ... Гэхдээ Хавай найрсаг хандсан байлаа ч эргийн элснээ эргэж хөрвөж хэвтлээ гээд амралт болохгүйг ерөнхийдөө ойлгоод байсим. Тэгээд л хиндү сүмд арван хоног бясалгал сурч амрахаар шийдсэн болой.

Ашрамд эхний таван өдөр тувт унтсан...
Ашрамын амьдрал өглөө маш эрт эхлэнэ. Бүгд 5 хагас гэж босно, бүгд гэнэ, миний мэдэхийн бүх хүүхнүүд л дээ. Эрчүүд яахав 5:50 гэж сэрээд амжуулж байсан байж магад. Өглөөний 6 цагт бүгд гол сүмд цуглаж санскритаар ном уншиж эхлэнэ. Над шиг түр байрлаж буй хүмүүс санскрит хэл мэдэхгүй тул нүдээ аниад, номын дуу сонсоод 30 мин бясалгана. Дараа нь гадаа гал гаргаж, хүж уугуулж галаар ариутгах ёслол үйлдэнэ. Нээрээн, асаж буй гал хараагүй жил болсон байна лээ, бүр нэг цаанаасаа гоё санагдаж билээ. Дараа нь 1 цаг ёга хийгээд өглөөний хоол. Үд дунд мөн үдэш орой тус бүр 30 мин санскритаар ном уншиж бясалгана. Өдрийн горим нэг иймэрхүү. Чөлөөт цаг ихтэй мэт боловч аctivity ч мөн ихтэй. Зарим нь бясалгалын техник сурна, зарим нь сургаал ном уншина, зарим нь аялал турд явна, зарим нь хот руу дэлгүүр хоршоо гээд алга болно. Хүмүүс ер нь их л идэвхитэй байх шиг, Сүрэн ганцаараа байхгүй. Ёга хийсний сүүлд Шава асана гээд хажуулдангуут унтаад өгнө, багш намайг дуудаж биш хүрч хөдөлгөж байж сэрээнэ. Бясалгалын үеэр ч нам, нэг мэдэхнээ л унтчихсан байна. Өглөөний хоолны дараа өрөндөө ороод нам. Өдөр баахан унтсан хүн шөнө нойр хүрэхгүй байх гэтэл үгүй, толгой дэр хүрэнгүүт нам. Ашрам их амгалан, тайван уур амьсгалтай юм билээ, олон хүний олон удаагийн бясалгалын энерги тэгэж надад нөлөөлсөн үү... бүү мэд. Ямар ч байсан таван хоног өдөр шөнөгүй унтаахай байдалтай байснаа л мэднэ. Ашрамд орой 10 цагт бүх гэрэл унтраана, өглөө бүгдээрээ 5 хагаст босно... ерөнхийдөө амьдралын маш зөв хэмнэл голдрилд орсон боловч буцаж ирээд будаа л даа.

Балигийн healer-т үзүүлэв...
Ашрамд хятад Еланда, голланд Шарүпа хэмээх хоёр бүсгүйтэй найз болоод, хамт бясалгал сураад, аялал турд явааад, хотоор тэнээд, бас шөнө дөл болтол хууч хөөрөөд, хоёр удаа ашрамын ажилтнаас “10 цаг болж байна, явж унтаарай” гэсэн анхааруулга аваад. Бодсон чинь “тарцгаа, унтацгаа” гэх мэт захиран тушаах хэлбэрт өгүүлбэр Балид байхдаа нэг ч сонсоогүйм байна. 

Нэг деталь хэлэхэд Шарүпа маань элсэн чихэр, амттан зэрэгт нугасгүй нэгэн. Цайндаа байнгаа хоёр, гурван халбага элсэн чихэр хийнэ, жимсний шинээр шахсан жүүс уухдаа ч чихэр нэмхийг гуйна, ер нь амттан үгүй бол амьгүй нэгэн. Түүний чихрийн хэрэглээг хараад Ёланда бид хоёр зүгээр л ангайж сууна. Гол яриандаа орвол, Ёланда ашрамд ирэхээсээ өмнө нэгэн healer-т үзүүлсэн тухайгаа ярингуут Шарүпа бид хоёр ч явъя, үзүүлье харуулъя болов. Убуд хотын байшин байрын дугаарлал үнэн чөлөөтэй, тавын араас дөч, дөчийн араас гурвын тоо явж байх жишээний. Хар халуунд будилан байж, больё мольёдоо тулан байж арай хийж healer-ийг олж очтол Шарүпаг харангуутаа л “Та арай дэндүү их элсэн чихэр идэж байна, багасгах хэрэгтэй” гэхэд би хажууд нь томоо гэгчээр толгой дохиод... тэр өдрөөс эхлэн Шарүпа маань цайндаа нэг л халбага чихэр хийдэг болов. Healer-ийн хэлж буй онош нь ханатай, ортой юм билээ. Тэгээд бодлоо л доо...

Орчин цагийн эмнэлэгт гараас зүүгээр цус авч цусны шинжилгээ хийнэ, барий уулгаж ходоодны зураг авна, эхо, рентгэн, компьютер томографи гээд... өвчтөнөө өч төчнөөн тасгаар явуулж, өдий олон аппарат хэрэглэж байж бүрэн дүүрэн шинжилсэн болно (бас тэр бүгд нь эцсийн дүндээ "эмнэлгийн хаягдал" хэмээх алга болгоход асар их зардалтай хог болно). Гэтэл энд нэг хүн зүгээр харж сууж байгаад л, ганц хоёр хөдөлгөөн хийлгүүлж байгаад л тэр хамаг оношийг нь тавьчихдаг юм байна. Тэгэхээр техник технологиор бид хөгжөөд байна уу, ухраад байна уу, бүү мэд. Намайг нээрээн, наад олон ажлаа боль гэсэн шдээ... кк... Бодсон чинь Балид захиран тушаах хэлбэрээр зөвхөн энэ healer бүсгүй л ярьсан юм байна. “Нүдний хараа чинь...” гэж эхэлснээ “Чиний үндсэн ажил... өө үгүй, чи хоёр ажилтай юм байна.. пөөх, чи чинь гурван ажилтай юм байна шдээ!” гэж уулга алдаад. Зөрүүд юм болохоороо автоматаар “Үгүй, би нэг л ажилтай шдээ” гэж маргах алдаснаа ингэхэд юу билээ, мөнгөний эх үүсвэр буюу үндсэн ажилтай, хажуугаар нь уран зохиолын орчуулга оролддог, бас бус сайн дурын ажлаас ч хойш сууж чаддагүй... этрээ бодож хэлээ хазав. Дүгнэхэд, Монголын хөдөө нутаг шиг цаг хугацаа удааширсан, амгалан тайван Бали арлын хүнд би гурвын гурваан ажилтай, солиотой хүүхэн шиг харагддаг байх нь. Одоо ер нь блог млогоо больсоон... кк

Балигийн healer нь монголоор бол уламжлалт унагаах ухааны оточ мэт, зарим үйл нь домч мэт, заримдаа бас үзмэрч мэт. Тиймээс орчуулалгүй healer гэх нь дээр мэт.

Балигаас ирсэн гэхээр хүмүүс далайд сайхан сэлсэн үү гэж асууна, даанч “үгүй” гэсэн ганц хариутай. Бали бол үнэндээ мань мэтийн сэлдэг газар биш байлаа. Далайн давалгаа маш өндөр & маш хүчтэй, юун тайван сэлэх мэлэх. Жилээс жилд австральчууд өөрсдөө сайхан далайгүй юм шиг Балиг зорьдог учрыг ерөнхийдөө ойлгов, Балигийн хямдад гэхээс илүү давалгаанд нь болдог байж. Бас болоогүй, surfing хиймээр байвал 5 сараас 9 сар хүртэл хамгийн сайн давалгаатай, харин 1 & 2 сард бол давалгаа хамгийн муу гэсэн. Тэгээд хамгийн муу давалгаа нь ийм юм бол, би минь шулуухан больё доо л гэсэн. Мөн өвлийн (манай өвлийн) саруудад далайн гэдэс эвгүйрхэж, халгиж гулгих нь их байдаг нь ч сэлэхэд таагүй. Өөрийн нүдээр хараагүй ч зарим газар далайн эрэг ялдэв халгидас ихтэй гэсэн, гэхдээ далайн халгидас гэж юу байхав, хүмүүсийн хаясан элдэв халдив байж таарна. 

Уул нь ашрамд арав хоночихоод гурван Гили арал руу явъя гэж бодсон ч бясалгалаа дундаас нь хаях хайран санагдаад, бас бус юм бодоод больчихсон. Бали явбал Гили арлууд руу (Gili Meno, Gili Air, Gili Trawangan) явахыг зөвлөе, далайд сэлж, наранд шарж хэвтэхэд тэнд л хамгийн гоё гэсэн. Gili Trawangan-ийг "party island" гэх боловч Тайландын Phuket, Камбодийн Koh Rong зэрэгтэй харьцуулахад машид тайван газар гэж ойлгосон.

Нэг иймэрхүү...

Өвлийн бүсгүй

Кавабатагийн адил 新感覚派 чиглэлийн нэгэн төлөөлөгчийг танилцуулъя. 新感覚派-г англиар тэр чигээр нь shinkankakuha гэх юм билээ. Хүчлэн орчуул гэвэл неосенсуализм гэдэг байх даа. Гэхдээ ангилал чиглэл яах вэ, энгийн атлаа асар гоё мэдрэмж төрүүлдэг зохиолч байгаа юм.

Ёкомицү Риичи “Өвлийн бүсгүй”

横光利一「冬の女」

Орчуулга: Сүрэн (япон хэлнээс)

Бүсгүй хулсан хашаа дээгүүр хажуу айлын цэцэрлэгийг харан зогсоно. Цэцэрлэгт хэдэн ширхэг өвлийн удвал газар мөлхөн найгах ажээ. Шүүрдэж бөөгнүүлсэн шаргал навчсын доороос тэнгэр өөд утаа суунаглана.

- Та юу бодоо вэ? хэмээн бүсгүйгээс асууж үзээрэй.

Хэрэв бүсгүй ханцуйгаа цээжиндээ наан,

- Намрын дуу гэж хариулах аваас түүнийг болиулах хэрэгтэй.
Гараас нь аярхан бариад ийн хэлээрэй:

- Та ирэх хаврын тухай бодохгүй бол болохгүй. Гэртээ орж цай чанавал ямар вэ? Хаврын хувцсаа бэлдсэн үү? Халуун ус пор пор хийн буцлах тогооны хажууд оёдол оёорой. Удахгүй нөхөр тань даарсан улаан гартай гэртээ ирнэ. Тэр хүртэл та өнгөрсөн намрын тухай бодолд автан суувал горьгүй. Намарт жаргал үгүй шүү дээ. Заа, одоо гэртээ ороорой. Нүүрсний сав руу гараа дүрэх дургүй бол бээлий өгье. Хүйтэн ус гарыг тань хайрсан ч мөд ирэх нөхрийнхөө хөрсөн хурууны үзүүрийг бодоорой. Цэцгийн дэлгүүрийн цонхон дээрх цэцэг гандаагүй байна. Хананы галын дээрээс цэцгийн ваар авч, тоосыг нь арчин юуны түрүүнд нэг нарцисс хийгээрэй. Довжоо дээр нарны гэрэл муурыг бүүвэйлэн унтуулж, бяцхан гөлөг өөрийн гэрэлт сүүдэртэй тоглож буй. Гэвч та камелия цэцгийг харж болохгүй шүү. Тэр цэцэг гуниг авчрана. Агуулахын дэргэд дэлбээгээ чимээгүйхэн гээн зогсох билээ. Та амьсгал аван халуун цагаан уур эрчтэйхэн гаргаарай. Унасан цэцгийн дэлбээнд гайхан хөөрөх шувуу адил буюу. Гартаа цагаан лууван тэврэн, гал тогоогоо тойруулж харан инээгээрэй. Нөхрийн тань авчирсан боодлоос шинэхэн алчуур дэрвэн гарч ирэх болов уу. Ингэхэд, удахгүй хавар ирнэ. Гадаах гар угаах усны чулуун сав, шанаганы эргэн тойронд балын зөгийнүүдийн далавчны дуу сонсдох болно. Хөдөө тосгодоос хотыг зүглэх унаа машины тоо өдрөөс өдөрт нэмэгдэнэ. Дунхай шувууд холын орноо буцаж, хатсан мөчрөөс шинэхэн нахиа хүч түрэн цухуйна. Янаг амрагийнхаа гарыг атган гадуур зугаалах залуу хосуудыг та харах болов уу. Тэр үед та нөхрийнхөө гарыг атган “Хар даа, хавар иржээ. Тийм ээ?” гэж хэлээрэй. Гэхдээ тэрхүү мөчид нөхрийн тань хаврын пальто хөгз чийгний үнэртэй байж болохгүй биз дээ.