Р. Акүтагава "Харанхуйд асуух хийгээд хариулах"
芥川龍之介 「闇中問答」
Орчуулга: Сүрэн (япон хэлнээс)
Нэг
Нэгэн дуу: Чи миний бодсоноос тэс ондоо хүн байжээ.
Би: Үүнд миний хариуцлага үгүй.
Дуу: Гэвч чиний тухай буруугаар бодоход чи өөрөө нөлөөлсөн.
Би: Тийм зүйл огт байхгүй.
Дуу: Ингэхэд, чи гоо сайханд дурлаж хайрлана. Эсвэл хайрлаж буй дүр эсгэнэ.
Би: Би гоо сайхныг хайрладаг.
Дуу: Чи алийг нь үнэхээр хайрлана вэ? Гоо сайхныг уу, аль эсвэл бүсгүй хүнийг үү?
Би: Аль алиныг нь.
Дуу: (Хүйтэн инээгээд) Хэлсэн үгс чинь хоорондоо зөрчилдөж байгаа мэт санагдахгүй байна уу?
Би: Хэн, хаана зөрчил олж хараад байна? Бүсгүй хүнд дурласан эр косэто хийцийн эртний шаазан аягыг хайрлахгүй байж болно. Гэхдээ тэр бол хуучны шаазан эдлэлийг хайрлах гоо сайхны мэдрэмж түүнд дутсаных юм.
Дуу: Гоо сайхныг эрхэмлэгч бол аль нэгийг нь сонгох ёстой.
Би: Харамсалтай нь, би гоо сайхныг эрхэмлэгч гэхээс илүү төрөлхийн хүсэл шунал ихтэй хүн билээ. Гэвч ирээдүйд бүсгүй хүнийг бус эртний косэто шаазан аягыг сонгож магад.
Дуу: Тийм болохоор л чи туйлбаргүй.
Би: Үүнийг туйлбаргүй гэвэл ханиад хүрсэн ч хүйтэн усаар биеэ арчих хүнийг туйлбартайн туйл гэх байх даа.
Дуу: Хүч чадалтай мэт дүр эсгэхээ боль. Чиний сэтгэл санаа сульдаж доройтсон байна. Гэхдээ чи мэдээж, нийгмийн зүгээс чам руу дайрч шүүмжлэхийг хариулахын төлөө л ийм зүйл хэлж байгаа биз.
Би: Мэдээжийн хэрэг. Ер нь бодоод үз л дээ. Дайралтыг нь няцааж байхгүй бол адаг сүүлдээ бяц даруулна биз дээ.
Дуу: Чи ч ичих нүүрэндээ илгээ наажээ.
Би: Би ичгүүр сонжуураа огтхон ч гээгээгүй ээ. Миний зүрх өчүүхэн жижиг зүйлд хүртэл мөсөнд хүрсэн мэт царцах шиг болдог.
Дуу: Чи өөрийгөө хүч чадалтай хүн гэж бодож байна уу?
Би: Мэдээж би хүч чадалтай хүмүүсийн нэг. Гэхдээ хамгийн чадалтай нь биш. Хэрэв хамгийн чадалтай нь байсан бол аль хэдийнээ Гёте гэх тэр нэгэн эр шиг хамаг хүмүүсийн шүтээн болчихсон байхгүй юу.
Дуу: Гётегийн хайр цэвэр, ариун байсан.
Би: Энэ бол худлаа. Урлаг, уран зохиол судлаач нарын зохиосон үлгэр. Гёте яг 35 насандаа гэнэт Итали руу зугтсан. Тийм ээ, зугтсан гэхээс өөр үг байхгүй. Тэр нууцыг Гётег өөрийг нь эс тооцвол зөвхөн Штэйн авхай л мэдэж буй болов уу.
Дуу: Чиний хэлсэн бүхэн чинь бүгд өөрийгөө хамгаалах үгс. Өөрийгөө хамгаалах шиг амар зүйл байхгүй.
Би: Өөрийгөө хамгаална гэдэг амар зүйл биш ээ. Амар байсан бол өмгөөлөгчийн мэргэжил хэрэггүй.
Дуу: Бэлэг үгтэй дамшиг! Чамайг хэн ч тоож дугарахгүй болно шүү.
Би: Надад сэтгэл зүрхийг минь уяраах ургаа мод, урсгал ус байна. Бас япон, хятад, өрнө дорнын гурван зуу гаруй ном байна.
Дуу: Тэгвэл чи уншигчдаа үүрд алдах болно.
Би: Надад ирээдүйд уншигчид бий.
Дуу: Ирээдүйн уншигч чамд талх өгөх үү?
Би: Өнөөгийн уншигчид ч олигтой өгсөн юм алга. Миний авсан хамгийн өндөр хөлс нэг хуудасны төлөөх арван иенээр хязгаарлагдана.
Дуу: Гэхдээ чамд өв хөрөнгө байгаа биз дээ?
Би: Миний хөрөнгө гэвэл Хонжёо дахь эрхий дарам эдлэн газар л байна. Миний сарын орлого хамгийн сайндаа гурван зуун иенээс хэтэрсэн удаагүй.
Дуу: Гэхдээ л чи өөрийн гэсэн орон гэртэй. Бас орчин үеийн уран зохиолын түүвэр хэвлүүлсэн биз дээ.
Би: Тэр байшингийн дээвэр дээрээс минь дарна. Уран зохиолын түүврээс олсон орлогыг чамд өгчихье. Угаасаа дөрвөн зуун тавьхан иен л авсан учир.
Дуу: Гэвч чи тэр түүврийг эмхтгэсэн редактор нь. Зөвхөн үүнээс гэхэд л чи ичиж зовох ёстой доо.
Би: Юунаас ичих гэж?
Дуу: Чи сурган хүмүүжүүлэгч нарын эгнээнд элсээ биз дээ.
Би: Худлаа. Сурган хүмүүжүүлэгч нар бидний эгнээнд элсээд байна. Би тэдний хийх ажлыг нь авч хийсэн төдий.
Дуу: Ийм байж чи яаж өөрийгөө Нацүмэ багшийн шавь гэж хэлж чадна?
Би: Би Нацүмэ багшийн шавь мөн. Чи уран зохиол бичдэг Нацүмэ багшийг л мэдэж магад. Харин солиотой юм шиг суу билигтэн Нацүмэ багшийг мэдэхгүй л болов уу.
Дуу: Чамд тогтсон үзэл бодол алга. Байдаг цөөхөн хэд нь бүгд хоорондоо зөрчилддөг.
Би: Тэр бол миний хөгжин дэвшиж буйн шинж. Зөвхөн мунхаг хүн л эцсээ хүртэл нарыг түмпэнгээс бага гэж бодож байдаг.
Дуу: Чиний энэ их зан чамайг ална шүү.
Би: Би хааяа ингэж боддог юм: би орон гэртээ, дулаан хөнжилдөө өөд болох нэгэн биш байх.
Дуу: Чи үхлээс айдаггүй юм шиг байна? Тийм үү?
Би: Би үхлээс айдаг. Гэвч, үхнэ гэдэг хэцүү биш. Би хоёр, гурван удаа хүзүүндээ дээс углаж үзсэн. Гэтэл хорин секунд зовсны дараа бараг аятайхан мэдрэмж төрнө гээч. Таагүй муухай зүйл тохиолдвол би хэзээд ч үхэхэд бэлэн байдаг.
Дуу: Тийм бол чи яагаад үхэхгүй байгаа юм бэ? Хууль журмаар бол чи хэний ч нүдэнд гэмт хэрэгтэн биш гэж үү?
Би: Тэрийг би хүлээн зөвшөөрнө. Вэрлэн шиг, Вагнэр шиг, эсвэл агуу Стриндберг шиг.
Дуу: Чи нүглээ ер наманчлахгүй юм даа.
Би: Үгүй, би наманчилж байна. Зовохоос илүү наманчлал гэж байхгүй.
Дуу: Чи засаршгүй муу хүн юм.
Би: Харин ч буянтай сайн хүн. Хэрэв хүний муу нь байсан бол би ингэж зовохгүй сэн. Түүгээр барахгүй дурлал хайрыг нь далимдуулаад хүүхнүүдээс мөнгий нь салгаж суухгүй юу.
Дуу: Тэгвэл чи тэнэг байх.
Би: Тийм. Би тэнэг байх. Тэр “Мунхаг хүний наманчлал” -ыг миний ижил нэгэн тэнэг зохиосон болно.
Дуу: Бас дээр нь чи амьдрал мэдэхгүй.
Би: Амьдрал мэдэх нь хамгийн чухал бол ажил хэрэгч хүмүүс бүгдээс эрхэмд тооцогдох байлгүй.
Дуу: Чи хайр дурлалыг дорд үзэж байсан. Харин одоо харахад чи хайр сэтгэлийг бүхнээс илүү эрхэмлэгч нэгэн байж.
Би: Үгүй, би одоо ч хайр сэтгэлийг бүхнээс илүү эрхэмлэхгүй. Би яруу найрагч. Урлагийн хүн.
Дуу: Гэвч чи хайр дурлалын төлөө эцэг эх, эхнэр хүүхдээ хаясан биз дээ?
Би: Худлаа. Би зөвхөн өөрийнхөө төлөө эцэг эх, эхнэр хүүхдээ хаясан.
Дуу: Тэгвэл чи амиа хичээгч.
Би: Харамсалтай нь би хар амиа хичээгч биш. Гэхдээ хувиа хичээдэг болохыг хүсч байна.
Дуу: Золгүй л юм, чамд орчин үеийн “эго” өвчин тусчээ.
Би: Чухам тийм учраас л би орчин үеийн хүн.
Дуу: Орчин үеийн хүмүүс эртний хүмүүсийн хаана нь ч хүрэхгүй.
Би: Эртний хүмүүс ч гэсэн тухайн үедээ орчин үеийнхэн гэгдэж байсан.
Дуу: Чи эхнэр хүүхдээ өрөвдөхгүй байна уу?
Би: Тэднийг өрөвдөхгүй хүн олдох уу? Гогены захидлуудыг уншаад үз л дээ.
Дуу: Чи өөрийн үйлдэл бүхнээ зөвтгөх юмаа.
Би: Үйлдэл бүхнээ зөвтгөдөг бол чамтай ингэж ярилцаж суухгүйсэн.
Дуу: Тэгвэл чи өөрийгөө зөвтгөхгүй юм уу?
Би: Би зүгээр л хувь заяатайгаа эвлэрч байна.
Дуу: Тэгвэл чи хариуцлагаа яах вэ?
Би: Дөрөвний нэг нь миний удамшил, дөрөвний нэг нь өссөн орчин, дөрөвний нэг нь санамсаргүй тохиолдлууд, тиймээс зөвхөн дөрөвний нэг нь л надад ногдож байна.
Дуу: Чи ч ёстой өчүүхэн амьтан юм!
Би: Бүгд л над шиг өчүүхэн шүү дээ.
Дуу: Тэгвэл чи ад чөтгөр тахигч сатанист .
Би: Би ад чөтгөр тахигч биш. Ялангуяа аюулгүй бүсийн ад чөтгөр тахигчдыг би үргэлж жигшдэг байсан.
Дуу: (Хэсэг дуугүй байснаа) Ямар ч байсан чи зовж шаналж байна. Ядаж үүнийгээ хүлээн зөвшөөр.
Би: Үгүй дээ, үнэлэмжээ үл ялиг ч бүү хэтрүүл. Би зовж буйгаараа бахархаж ч байж мэднэ. Тэгээд ч “олсноо алдахаас айх” гэдэг хүчирхэг хүнд тохиох зүйл биш.
Дуу: Чи ямар ч байсан шударга байж магад. Эсвэл зүгээр л алиалагч юм уу.
Би: Аль нэг нь л байх, би өөрөө ч бодож л байна.
Дуу: Чи үргэлж өөрийгөө реалист гэж итгэж байсан.
Би: Тэгтлээ би идеалист байсан.
Дуу: Чи мөхөж мэднэ шүү.
Би: Намайг бүтээсэн нь хоёр дахь намайг бүтээчих байлгүй.
Дуу: Тэгвэл зоргоороо зов доо. Чамаас салж одох минь.
Би: Хүлээж бай. Явахаасаа өмнө хариулж хайрла. Цаг үргэлж намайг шалгаагч чи, нүдэнд үл үзэгдэгч чи хэн юм бэ?
Дуу: Би юу? Би энэ дэлхийн үүр хаяарах цагт Якобтой хүч үзэлцсэн Сахиусан тэнгэр байна.
(үргэлжлэл дараагийн бичлэгт)
