Бороо оруулагч

Оросын Сноб сайтын блогоос би хүүхдийн сэтгэл зүйчээр олон жил ажиллаж буй Катерина Мурашоваг унших дуртай. Сэтгэл зүйч хүнд онол номын мэдлэгээс гадна нарийн мэдрэмж, зөн совин, хүнийг гэсэн, хүүхдийг гэсэн чин сэтгэл хэрэгтэйг түүний нийтлэлүүд гэрчилнэ. Товчхондоо бичлэгүүд нь маш сонирхолтой тул уншууртай, нэлээд юм бодогдуулдаг тул мөлжүүртэй. Хувийн ашиг сонирхол хөөлгүй цэвэр зарчмын үүднээс улсын жирийн нэгэн хүүхдийн эмнэлэгт насаараа ажиллахаар шийдсэн нь хүндлүүштэй.

Балигийн тэмдэглэлийг үргэлжлүүлэхээс өмнө хэн нэгэнд хэрэг болуужин гэмээн энэхүү нийтлэлийг орчууллаа.

К.Мурашова "Бороо оруулагч"
Орчуулга: Сүрэн (орос хэлнээс)

- Байдал ийм байна... гэснээ хөвгүүн зөөлөн сандал дээр тухтай байрлал олох гэж дороо жаахан хөдлөв. “Манай аав бас нэг гэр бүлтэй. Тэнд би дөрвөн настай охин дүүтэй гэж ойлгосон. Ээж энэ бүхнийг мэдсэн ч мэдээгүй дүр эсгэнэ. Аав нэг л өдөр биднийг орхиод өөр дээр нь хүрээд ирнэ гэж тэр эмэгтэй хүлээдэг байх, аав тэгж амласан юм шиг байна лээ. Тэгээд хааяа "Энэ асуудлаа нэг тийш шийд" гэж тулгадаг юм. Тэгэнгүүт аав хам хум гүйж очин аргадаж тайвшруулна, хааяа бүр харанхуй шөнөөр ч яваад өгнө, Манай гэрийнхэн бүр дасчихсан, тэгж явахыг нь “ажил дээрх онцгой байдал” гэдэг. Гэхдээ миний бодлоор аав явахгүй л дээ. Тэр эгчийн толгойг эргүүлсэн хэвээр энэ янзаараа үргэлжлэх байх. Миний эрэгтэй дүү тархины саажилттай (англиар "cerebral palsy", оросоор "ДЦП" буюу "Детский церебральный паралич" гэдэг, манай эмч нар "дэцэпэ" эсвэл "тархины саажилт" гэдэг бололтой, орч.). Ээж дүү хоёр дээхэн танд үзүүлэхээр ирж байсан, гэхдээ та санахгүй байх л даа. Дүүгийн минь толгой зүв зүгээр, одоо хоёрдугаар ангид сурдаг, компьютер ч оролдоод эхэлчихсэн. Харин гар, хөл нь тиймэрхүү. Ээж миний дүүг бүрэн дүүрэн эмчилж эдгээх эм хаа нэгтээ байх естой гэж боддог юм. Тэгээд дүүд морь унуулдаг, дэцэпэтэнгүүдийн дунд дэлгэрсэн сүүл үеийн “мода” юм гэнэ лээ. Бас одоо Крым авч явж далайн гахайтай хамт сэлүүлэхээр мөнгө цуглуулж байгаа. Ленька гэхдээ мориноос их айдаг, байнга л унаж байдаг юм. Далайн гахайны тухай ч “Тэнд очоод тэгээд л живээд үхчих байх” гэсэн. Тэд бас Псков мужийн нэг домч эмээ дээр очсон удаатай, Ленькад хараал хүрсэн байна гээд хараалыг хариулах үйл хийсэн гэсэн. Эмээ маань хорт хавдартай. Байнга эмчилгээ хийлгэж байгаа, хааяа эмнэлэгт, хааяа гэртээ ардын эмчилгээний аргаар...

- Харин чи?

Хүү шуудхан:

- Бие загатнаад үргэлж маажиж байдаг, бас хичээлдээ муу, дандаа хоёр авдаг гэж хариулав. (Хурууных нь завсраас арьсны нейродермит өвчнийг би хэдийн анзаарсан юм)

- Та тэгээд надаад юу зөвлөх үү? Би энэ бүхнийг яаж засаж чадах уу? Ер нь засаж болох уу?

- Мэдэхгүй гэж би үнэнээ л хэллээ. "Болохгүй л болов уу? Дүүгий чинь тархины саажилтыг эмчилж болохгүйн адил".

- Тэгвэл би явах уу? гээд жаалхүү даруй өндийв.

- Гэхдээ би чамд нэг түүх ярьж өгье, бороо дуудагчийн тухай.

- За, би янз бүрийн түүхэнд дуртай – ийнхүү хэлээд хүү хумсныхаа үзүүрээр хүзүүгээ маажаад миний яриаг сонсохоор бэлдэв.

- Энэ нэлээд дээхэн, ЗХУ гэж байхад болсон явдал юм. Миний нэг танил хятад судлаач ардын зан заншил судлахаар ажлынхантайгаа хамт Хятадад томилолтоор явж байв. Нэг өдөр хятад хамтран ажиллагч нь утасдаад “Эндэхийн нэг мужид бүтэн дөрвөн сар бороо ороогүй гэнэ. Ургац сүйрээд, өлсөх аюул нүүрлээд байна. Тиймээс гурван тосгон байдаг бүх мөнгө нийлүүлээд ондоо мужаас бороо оруулагчийг залж авчирахаар болсон гэнэ. Та нарт сонирхолтой байх болов уу. Гэхдээ би энэ тухай юу ч хэлээгүй шүү, Хятадын коммунист нам иймэрхүү ид шид, илбэ дэлбийн юмыг эрс буруушаадаг юм”.

Манай судлаачдын сонирхол хөдлөлгүй яах вэ. Шуудхан угсаатан зүйн судлалтай холбоотой нэг шалтаг бодож олоод заасан газар нь явж очив. Тэднийг тосгонд ирдэг өдөр бороо оруулагч – давжаа биетэй хорчийсон өвгөн хятад ч мөн ирсэн гэнэ. Өвгөн өөрийг нь тосгоны хамгийн захын байшинд оруулаад, өдөрт аяга будаа өгч байхыг гуйв. Манай судлаачидтай бол ярилцахаас эрс татгалзсан гэсэн. Тосгоны захирагч “Бороо оруулагч одоо төвлөрөх хэрэгтэй. Ажлаа хийж дуустал нь хүлээвэл ямар вэ. Тэр болтол манайд хоноорой” гээд орос судлаачдыг гэртээ урив.

Гурав дахь өдөр бороо оржээ.

Өвгөн ажлын хөлсөө (тэр мужийн хэмжээгээр бол асар их мөнгө) аваад гэрийн зүг буцахаар бэлдэв. Гэхдээ тосгоны захирагч орос судлаачдын хүслийг уламжлахад “Одоо бол жаахан ярилцаж болно” гээд нааштай хандсан гэнэ.

- Та хэрхэн бороо дуудсан тухайгаа ярихгүй юу? – миний танил цаг алдахгүйн тулд шуудхан л гол асуултандаа оржээ – Бодвол тусгай ёс үйл гүйцэтгэдэг байх, тийм үү? Тэр үйлийг эцгээс хүүд удам дамжин өвлүүлдэг үү?

- Та нар чинь юу ярина вэ?! – өвгөн мэл гайхав – Би бороо дуудсан гэж үү? Би ид шидтэн юмуу? Над шиг өчүүхэн амьтан энэ дэлхийн агуу аяс, аянга салхи бороог удирдаж чадна гэж та нарын толгойд яаж ороо вэ?!

- Тэгвэл та юу хийсэн юм бэ? – манай хятад судлаачид бас гайхав – Бороо орж байна шүү дээ...

- Хэн ч хэзээ ч хэнийг ч өөрчилж чадахгүй хэмээн өвгөн хятад хуруугаа гозойлгон нухацтайхан шиг дуугарав. "Гэхдээ хүн болгон өөрийгөө удирдаж чадна. Даруу дүр үл эсгэн шулуухан хэлэхэд би энэ урлагт тодорхой оргилд хүрсэн хүн. Би зохис төгөлдөр, маш зөв байдалтай энд ирээд эндэхийн бүх юм эвгүй, зохис муутай, төгөлдөр бус байгааг харав. Юмны зохицол барилдлага алдагдсан байна, ургац сүйрч байна, хүмүүс зовж шантарч байна. Энэ бүхнийг би өөрчилж чадахгүй. Би ганцхан өөрийгөө л өөрчилж чадна, өөрөөр хэлбэл өөрийгөө “зөв” биш “зөрүү” болгож чадна. Өөрийгөө зохицолгүй, төгөлдөр бус болгож, энд болж буй бүхэнтэй өөрийгөө нийцүүлж чадна."

- Тэгээд? Бороо хаанаас ороо вэ?

- Эндэхийн бүхэнтэй нийцэж нийлснийхээ дараа би мэдээжийн хэрэг, өөртэйгөө ажиллаж эхэлсэн. Өөрөөр хэлбэл өөрийгөө зөв, зохистой, төгөлдөр (harmonious, орч.) байдалд буцааж оруулсан юм. Гэхдээ тэр үед би хэдийнээ энэ нутгийн бүхий л орчинтой нийлсэн байсан учир намайг зөв байдалдаа эргэн орохын хэрээр эндэхийн бүхэн ч аажмаар, бага багаар, эсэргүүцэлтэй хэдий ч зөв замдаа орсон юм. Энэ газар шороонд одоогоор ган тайлах бороо “зөв”. Тийм учраас бороо орсон болно. Миний “дуудах” үүнд ямар ч хамаагүй...

- Өө, тийм амар юм бол та яагаад ийм их мөнгө хөлсөндөө аваа вэ? Энэ тариачид байдгаа шавхан байж таны төлбөрийг гаргасан шүү дээ?

- Яагаад гэвэл би бие дорой настай хүн. Зөрчил зөрүүтэй, төгөлдөр бус байдалд (disharmony, орч.) өөрийгөө нийцүүлж оруулахад тэр гажуу орчинтой адил хэмжээний зовлон амсана. Сайн дураар өөрийгөө зөв байдлаас зөрүү байдалд оруулна гэдэг маш үнэтэй гэж хэлээд өвгөн яриа дууссан болохыг дохиогоор мэдэгджээ. Тэр өдөр өвгөн тосгон руугаа буцаад, орос судлаачид Бээжин рүү буцахаар ган тайлагдсан мужийг ардаа орхив.

Хүү нэлээд удаан дуугүй сууснаа:

- Та надаа энэ бүхнийг зүгээр нэг ярьж өгөөгүй биз дээ? Та намайг...

- Яг тийм. Чамд өвгөн хятад шиг өөрийгөө буруу зөрүү, төгөлдөр бус байдалд оруулах ч хэрэг алга. Үүнийг наад загатнаа маажуур, муу дүн хоёр чинь гэрчилнэ. Гол нь энэ бүхэн чиний хувийн асуудал биш болох нь ойлгомжтой байна л даа. Яагаад гэвэл чи ухаантай – чиний насан дээр гэр бүлийнхээ тухай ингэж ярьж чадах хүүхэд ховор шүү. Мөн эмнэлгийн дэвтрийг чинь үзэхэд бусдаараа бол чи эв эрүүл.

- Би тэгээд яаж өөрийгөө “зөв” байдалд оруулах вэ?

- Өөрөө дотроо “зөв” гэж боддог ч өдий болтол хийж байгаагүй зүйлээ няцашгүй, туйлбартайгаар хийж гүйцэтгэх хэрэгтэй.

Хөвгүүн дахид бодолд автсанаа итгэл муутайхан,

- Өөрөөр хэлбэл улайтлаа хичээлээ хийх хэрэгтэй юм байна гэв. Бас өглөө болгон биеийн тамирын дасгал хийх. Өөрөө хийгээд дараа нь дүүдээ хийж өгөх. Чипс идэхээ болиод арьсны эмчийн зөвлөсөн хоолны горимыг барих. Сургуулийн дараа Ленькатай цэцэрлэгт дугуй унаж зугаалах (дүү маань алхаж явахаас илүү дугуй унахдаа сайн байхгүй юу). Ангийнхныгаа тэнэг мангараар нь дуудахаа болиод ээжийн зөвлөснөөр хүн бүрийн сайн чанарыг олж харах.... Тэгээд таны бодлоор энэ бүхэн надад тусална гэж бодож байна уу?

- Туршилт гээд бодчих гэж хэлээд би мөрөө хавчив – Туршаад үзвэл тус болох эсэх нь ойлгомжтой болно. Гэхдээ гүйж гүйцэдгүй юмаа гэхэд ядаж бие чинь халаалт авна шдээ...

- Тэгээд хэр удаан турших уу?

- Өвгөн хятад 50-60 жил дадлага хийсний дараа 3 өдөрт бороо оруулдаг болсон, харин чи дөнгөж эхэлж байна... Эхэндээ 3 сарын хугацаа товлоод явцын үр дүнгээ шалгаж байвал ямар вэ? Үр дүн сайтай бол үргэлжлүүлээд, үгүй бол болих шиг амар юм хаана байна. Тэгэхээр дараагийн удаа зуны сүүл, 9 сарын эхэн үед ирээрэй. Болж байна уу?

- Анха гэж хариулаад хүү гэртээ харив.

Би хөвгүүнийг үе үе санаж, чадаасай билээ гэж санаа зовж байлаа. Түүний насан дээр хэний ч хяналт сануулгагүйгээр санаж бодсон зүйлээ тууштай, туйлбартай үргэлжлүүлэн хийх шиг хэцүү юм байхгүй. Чадах болов уу?

Хүү 9 сарын 2-нд над дээр ирэв.

- Ленька! – үүд нээв үү үгүй юу дүүгийнхээ нэрийг хэлээд – Ээж дүүгийн бие морь унаад бас герман эм уугаад сайжирсан гэж бодож байгаа. Гэхдээ жинхэнэ учрыг бид мэднэ, тээ... Би Ленькад хятад өвгөний тухай хэлсэн, ухаантай юм чинь миний дүү шууд ойлгосон.

- Ёстой сайн байна! – би хүүг магтаад дугуйн дасгал, ахын анхаарал хоёр дүүгийнх нь байдлыг сайжруулсан байх ёстой гэж дотроо бодов.

- Бас эмээгийн эмч ремисс (өвчний намжилт, орч.) нь сайн байгаа, бүтэн жил ирэхгүй байж болно гэсэн.
- Чи өөрөө яаж байна?

- Би хичээлийн жилээ хоёрхон гуравтай төгссөн. Аав бас саяхан намайг том болсныг анзаарсангүй, надаас сурах юм их байна гэж хэлсэн. Жишээ нь хоолны дэглэмээ алдалгүй барихыг (хүүгийн гар цэвэр байгааг би орж ирэнгүүт нь л анзаарсан, гэхдээ зун нейродермит угаасаа сайжирдаг л даа)... Тэгэхээр энэ юу гэсэн үг вэ? Энэ хятад юм үнэн болж таарах нээ?

- Тэгэлгүй яахав – үүнийг би итгэлтэй хэлэв – Үнэн гэдгийг чи өөрөө баталсан биз дэ?

Балигийн тэмдэглэл

Өвлийн амралтаар Балид хоёр долоо хоноод... эргэж ирсэн чинь бор дэлхий, бодит амьдрал, бороотой Токиод дасаж өгөхгүй... ажлын горимд орно гэдэг айхтар асуудалтай тулгарч сууна. Нээрээ ажлын их, бага нь ажлын горимд орох үгүйд огт нөлөөлдөггүйм билээ. Том толгойлж гадаад ажилтан гэдгийхээ ганц давуу талыг ашиглаж ХОЁРЫН ХОЁР долоо хоног амрахаар... ажил гэдэг овоорч өгнө дөө. Тэгээд овоорсон ажлын ард гарахын тулд асар хурдан WORK горимд орно гэтэл үгүй шүү. Ажлаа хийсээр л, давхар Балиг бодсоор л...

Амьдралдаа анх удаа ашрамд арав хонож үзэв.
Жилийн өмнөөс шинэ албанд шилжээд, цоо шинэ ажил нолиос сурч хийгээд, өдөр хоног гэгч харвасан сум шиг өнгөрөөд, оны сүүлээр орон гаран болохын даваан дээр Бали явав. Урьд жилүүдэд хоног дараалан илүү цагаар ажиллаж л байсан, гэртээ ирээд гэхдээ эхлүүлсэн орчуулгаа явуулж л байсан. Энэ жил харин байхгүй шүү. Бүр огт байхгүй. Нолийн ногоон тэгийн хүрээ тойргийг нь хүртэл аваад хаячихмаар байхгүй. Жаахан эрт гэртээ харьсан ч юу ч хийх чадал байхгүй, хүч байхгүй, “сульдаак” гэдэг үгийн утгыг бүрэн дүрэн мэдэрч хэвтэхээс цаашгүй. Яахав, толгой нь хааяа нэг “ганц өгүүлбэр ч болов гараасаа гарга л даа” гэх юм, даанч бие өөдөөс нь “юу яриад байгаам, нокаутанд орчхоод байхад”. 

Гол ялгаа нь... урьд өмнө илүү цагаар их ажилладаг байлаа ч өдрийн ажил тодорхой горимтой, юмаа өөрөө зохицуулж төлөвлөх боломжтой, тийм ч учир элдэв стресс багатай байж. Одоогийн ажил болохоор хэзээ, хаанаас ямар асуудал, проблем, гомдол, зарга ороод ирэх нь тодорхойгүй, өдрийг ажлыг урьдчилан төлөвлөх боломжгүй. Мөн нэг өдрийн дотор амжуулах, бичих, хариулах, ярих, факсдах, мэйлдэх, асуух, лавлах, учирлах, гуйх, тохирох, тохиролцох, тулгах, шахах, цааш нааш болох ажлын тоо дэндүү их. Амьсгаа авч амжаагүй байтал үдийн цай болно, цайгаа саяхан уусан билүү гэтэл ажил тарах хонх хангинана. Өдөрт нольд орох зав нэг л удаа гарна, хоёр ороод царайгаа толинд хоёронтоо харчихвал “гайгүй өдөр үү өнөөдөр чинь”. Бас ядаж байхад маш их бюрократ алба таарчихсан, цаасаар өгөх, тушаах, мэдээлэх юмны тоо нь хэрээс хэтэрчихсэн. Тэрийгээ бүгд шүүмжилдэг ч өөрчилнөө байхгүй (өөрчилье гэж түрүүлж дуугарсан нь бүгдийг хийхийм чинь). 

Ингэхэд далийчихлаа, Балиг ярих гэж байлаа шдээ... нэг иймэрхүү байдалтай жилийг өнгөрөөгөөд унаж тусахын даваан дээр өвлийн амралттай золгоод бодлоо л доо... яавал сайн амарч чадах вэ гэж. Ээж аав бол шудрага гарууд шууд “Чи нааш ирэлтгүй, ноднин яалаа? Амралтынхаа хагасыг ханиад хүрч халуураад амарсан биш ядарсан болоод буцаа биз дээ?” Нээрээ л тэгсэн... Зүгээр далай явж эрэг хөвөөнөө хэвтдийн билүү гэтэл таван сард Хавай явж үйлээ үзсэнээ бодоод болиоский. Хавай нээрээ эхний өдрөөсөө л “you are not welcome” гэсэншдэ намайг... хэхэ... Гэхдээ Хавай найрсаг хандсан байлаа ч эргийн элснээ эргэж хөрвөж хэвтлээ гээд амралт болохгүйг ерөнхийдөө ойлгоод байсим. Тэгээд л хиндү сүмд арван хоног бясалгал сурч амрахаар шийдсэн болой.

Ашрамд эхний таван өдөр тувт унтсан...
Ашрамын амьдрал өглөө маш эрт эхлэнэ. Бүгд 5 хагас гэж босно, бүгд гэнэ, миний мэдэхийн бүх хүүхнүүд л дээ. Эрчүүд яахав 5:50 гэж сэрээд амжуулж байсан байж магад. Өглөөний 6 цагт бүгд гол сүмд цуглаж санскритаар ном уншиж эхлэнэ. Над шиг түр байрлаж буй хүмүүс санскрит хэл мэдэхгүй тул нүдээ аниад, номын дуу сонсоод 30 мин бясалгана. Дараа нь гадаа гал гаргаж, хүж уугуулж галаар ариутгах ёслол үйлдэнэ. Нээрээн, асаж буй гал хараагүй жил болсон байна лээ, бүр нэг цаанаасаа гоё санагдаж билээ. Дараа нь 1 цаг ёга хийгээд өглөөний хоол. Үд дунд мөн үдэш орой тус бүр 30 мин санскритаар ном уншиж бясалгана. Өдрийн горим нэг иймэрхүү. Чөлөөт цаг ихтэй мэт боловч аctivity ч мөн ихтэй. Зарим нь бясалгалын техник сурна, зарим нь сургаал ном уншина, зарим нь аялал турд явна, зарим нь хот руу дэлгүүр хоршоо гээд алга болно. Хүмүүс ер нь их л идэвхитэй байх шиг, Сүрэн ганцаараа байхгүй. Ёга хийсний сүүлд Шава асана гээд хажуулдангуут унтаад өгнө, багш намайг дуудаж биш хүрч хөдөлгөж байж сэрээнэ. Бясалгалын үеэр ч нам, нэг мэдэхнээ л унтчихсан байна. Өглөөний хоолны дараа өрөндөө ороод нам. Өдөр баахан унтсан хүн шөнө нойр хүрэхгүй байх гэтэл үгүй, толгой дэр хүрэнгүүт нам. Ашрам их амгалан, тайван уур амьсгалтай юм билээ, олон хүний олон удаагийн бясалгалын энерги тэгэж надад нөлөөлсөн үү... бүү мэд. Ямар ч байсан таван хоног өдөр шөнөгүй унтаахай байдалтай байснаа л мэднэ. Ашрамд орой 10 цагт бүх гэрэл унтраана, өглөө бүгдээрээ 5 хагаст босно... ерөнхийдөө амьдралын маш зөв хэмнэл голдрилд орсон боловч буцаж ирээд будаа л даа.

Балигийн healer-т үзүүлэв...
Ашрамд хятад Еланда, голланд Шарүпа хэмээх хоёр бүсгүйтэй найз болоод, хамт бясалгал сураад, аялал турд явааад, хотоор тэнээд, бас шөнө дөл болтол хууч хөөрөөд, хоёр удаа ашрамын ажилтнаас “10 цаг болж байна, явж унтаарай” гэсэн анхааруулга аваад. Бодсон чинь “тарцгаа, унтацгаа” гэх мэт захиран тушаах хэлбэрт өгүүлбэр Балид байхдаа нэг ч сонсоогүйм байна. 

Нэг деталь хэлэхэд Шарүпа маань элсэн чихэр, амттан зэрэгт нугасгүй нэгэн. Цайндаа байнгаа хоёр, гурван халбага элсэн чихэр хийнэ, жимсний шинээр шахсан жүүс уухдаа ч чихэр нэмхийг гуйна, ер нь амттан үгүй бол амьгүй нэгэн. Түүний чихрийн хэрэглээг хараад Ёланда бид хоёр зүгээр л ангайж сууна. Гол яриандаа орвол, Ёланда ашрамд ирэхээсээ өмнө нэгэн healer-т үзүүлсэн тухайгаа ярингуут Шарүпа бид хоёр ч явъя, үзүүлье харуулъя болов. Убуд хотын байшин байрын дугаарлал үнэн чөлөөтэй, тавын араас дөч, дөчийн араас гурвын тоо явж байх жишээний. Хар халуунд будилан байж, больё мольёдоо тулан байж арай хийж healer-ийг олж очтол Шарүпаг харангуутаа л “Та арай дэндүү их элсэн чихэр идэж байна, багасгах хэрэгтэй” гэхэд би хажууд нь томоо гэгчээр толгой дохиод... тэр өдрөөс эхлэн Шарүпа маань цайндаа нэг л халбага чихэр хийдэг болов. Healer-ийн хэлж буй онош нь ханатай, ортой юм билээ. Тэгээд бодлоо л доо...

Орчин цагийн эмнэлэгт гараас зүүгээр цус авч цусны шинжилгээ хийнэ, барий уулгаж ходоодны зураг авна, эхо, рентгэн, компьютер томографи гээд... өвчтөнөө өч төчнөөн тасгаар явуулж, өдий олон аппарат хэрэглэж байж бүрэн дүүрэн шинжилсэн болно (бас тэр бүгд нь эцсийн дүндээ "эмнэлгийн хаягдал" хэмээх алга болгоход асар их зардалтай хог болно). Гэтэл энд нэг хүн зүгээр харж сууж байгаад л, ганц хоёр хөдөлгөөн хийлгүүлж байгаад л тэр хамаг оношийг нь тавьчихдаг юм байна. Тэгэхээр техник технологиор бид хөгжөөд байна уу, ухраад байна уу, бүү мэд. Намайг нээрээн, наад олон ажлаа боль гэсэн шдээ... кк... Бодсон чинь Балид захиран тушаах хэлбэрээр зөвхөн энэ healer бүсгүй л ярьсан юм байна. “Нүдний хараа чинь...” гэж эхэлснээ “Чиний үндсэн ажил... өө үгүй, чи хоёр ажилтай юм байна.. пөөх, чи чинь гурван ажилтай юм байна шдээ!” гэж уулга алдаад. Зөрүүд юм болохоороо автоматаар “Үгүй, би нэг л ажилтай шдээ” гэж маргах алдаснаа ингэхэд юу билээ, мөнгөний эх үүсвэр буюу үндсэн ажилтай, хажуугаар нь уран зохиолын орчуулга оролддог, бас бус сайн дурын ажлаас ч хойш сууж чаддагүй... этрээ бодож хэлээ хазав. Дүгнэхэд, Монголын хөдөө нутаг шиг цаг хугацаа удааширсан, амгалан тайван Бали арлын хүнд би гурвын гурваан ажилтай, солиотой хүүхэн шиг харагддаг байх нь. Одоо ер нь блог млогоо больсоон... кк

Балигийн healer нь монголоор бол уламжлалт унагаах ухааны оточ мэт, зарим үйл нь домч мэт, заримдаа бас үзмэрч мэт. Тиймээс орчуулалгүй healer гэх нь дээр мэт.

Балигаас ирсэн гэхээр хүмүүс далайд сайхан сэлсэн үү гэж асууна, даанч “үгүй” гэсэн ганц хариутай. Бали бол үнэндээ мань мэтийн сэлдэг газар биш байлаа. Далайн давалгаа маш өндөр & маш хүчтэй, юун тайван сэлэх мэлэх. Жилээс жилд австральчууд өөрсдөө сайхан далайгүй юм шиг Балиг зорьдог учрыг ерөнхийдөө ойлгов, Балигийн хямдад гэхээс илүү давалгаанд нь болдог байж. Бас болоогүй, surfing хиймээр байвал 5 сараас 9 сар хүртэл хамгийн сайн давалгаатай, харин 1 & 2 сард бол давалгаа хамгийн муу гэсэн. Тэгээд хамгийн муу давалгаа нь ийм юм бол, би минь шулуухан больё доо л гэсэн. Мөн өвлийн (манай өвлийн) саруудад далайн гэдэс эвгүйрхэж, халгиж гулгих нь их байдаг нь ч сэлэхэд таагүй. Өөрийн нүдээр хараагүй ч зарим газар далайн эрэг ялдэв халгидас ихтэй гэсэн, гэхдээ далайн халгидас гэж юу байхав, хүмүүсийн хаясан элдэв халдив байж таарна. 

Уул нь ашрамд арав хоночихоод гурван Гили арал руу явъя гэж бодсон ч бясалгалаа дундаас нь хаях хайран санагдаад, бас бус юм бодоод больчихсон. Бали явбал Гили арлууд руу (Gili Meno, Gili Air, Gili Trawangan) явахыг зөвлөе, далайд сэлж, наранд шарж хэвтэхэд тэнд л хамгийн гоё гэсэн. Gili Trawangan-ийг "party island" гэх боловч Тайландын Phuket, Камбодийн Koh Rong зэрэгтэй харьцуулахад машид тайван газар гэж ойлгосон.

Нэг иймэрхүү...